Ik vind het altijd leuk om mee te doen met een Linkparty van Fibre Mood. Altijd spannend als je de foto’s ziet verschijnen en je bedenkt welk modelletje jou zou passen. Bij deze 14^de editie botste ik op Elma, waar je een top of een jurk van kon maken. De beschrijving van Elma was: Sound of music, romantisch en trendy. Hoewel ik elk liedje van die melige film klakkeloos kan meekwelen, voelde ik nog nooit de nood om daarna in een dirndl de straat op te lopen en een musical ten beste te geven. Twijfels alom: met die pofmouwen en een sweetheart neckline, zou Elma er niet zo over zijn dat plots alle geiten in Mechelen me spontaan zouden volgen?

Toch had Elma meer retro als meligheid in zich, vond ik. Als ik nou eens een niet te meisjesachtig stofje uitkoos, dan zou dit een tof bloesje kunnen worden. Het stofadvies was zeer duidelijk: soepelvallend. Dus een opvallende viscose zou vermijden dat ik de tuttige toer opging en bij Marie Karo vond ik een groter bloemenmotief met een subtiele glans. Trots trok ik met de buit naar huis maar tijdens het knippen sloeg de twijfel toe.

“Dit kan heel fout lopen”, bedacht ik: “Ofwel krijg je een fris topje, ofwel heb je een mix gemaakt van Maria von Trapp die een blouse van de bomma of van een Amerikaanse toerist heeft gepikt. Dit is echt wel een grote gok. Place your bets please….”

Op de foto van Elma kan je nog net de buik van het model zien. Omdat ik niet meer de leeftijd heb om met een blote navel te pronken, verlengde ik Elma met tien centimeter. “Maria zou hetzelfde doen”, bedacht ik nog. Verder had het topje toch een paar pittige naaitechnieken: ingewerkte elastieken en gepofte mouwen, en dit met een glibberig viscosestofje… niet de combinatie waarvan ik in zingen uitbarst. Hoewel ik lang mijn hersens heb zitten kraken over de eerste stappen, lukte het me in het algemeen toch aardig.

De laatste stap was mijn knopenpad. Ik zie er altijd als een berg tegenop om knoopsgaten te maken. Als je daar vast zit, is lostornen meestal geen optie meer, dus ik maak altijd een paar knoopsgaten op een reststukje om zeker te zijn dat ik het in de vingers heb. Toch verliep mijn eerste knoopsgat problematisch. “Misschien had ik toch moeten kiezen voor drukknopen”, gromde ik, maar dat was nu te laat. Rien ne va plus…

Het is pas op het allerlaatste, nadat ik de knopen had opgenaaid, dat ik Elma voor de eerste keer durfde aan te trekken en in de spiegel keek, half verwachtend dat ik “Do re mi” zou beginnen zingen. Maar het resultaat verraste me. Vrouwelijk zonder tuttig te zijn en lekker zomers. Geen geit die me zal nakijken…

Mijn gok is goed afgelopen. Gelukkig wou de man van Lieve me bovendien uit de nood helpen met foto’s in het park, onder een stralend zonnetje. Thanks Michael Moors!

Draaien jouw waagstukken altijd goed uit? Of toch niet? Laat het me weten.

Tot schrijfs,
Margot