In een leven lang, lang geleden, toen ik nog een tiener was, ging ik geregeld babysitten bij de drie kinderen van vrienden van mijn ouders. Thomas, Matthias en Sarah waren schatten, maar makkelijk hebben ze het mij nooit gemaakt ;-).

Hun mama Nicole en ik zijn intussen ook al een hele tijd bevriend, en zij is een trouwe volger van onze blog. Toen ze mij vroeg of ik haar kon helpen met een project voor showkoor Enchanté, twijfelde ik dan ook geen seconde.

Het doel? Achtentwintig (jaja, acht-en-twintig!) gevoerde-cirkelrokjes-met-elastiek maken voor de zangeressen.

“Dat fiksen we wel op een dagje”, dacht de optimiste in mij. Maar na de eerste naaidag hadden we slechts een drietal rokjes klaar, plus evenveel onderrokken.

Meters stof plooien, 28 onderrokken en 28 cirkelrokjes knippen plus in elkaar stikken, 28 elastieken door tunnels rijgen… Het was een beetje zoeken hoe we het best zouden aanpakken en er kwam toch wel wat meer bij kijken als gedacht.

Ook al ging het niet zo snel als ik in mijn optimisme gedacht had, het was toch super gezellig, dat samen naaien. Ook mama kwam ons een paar uurtjes versterken, en het was een gekwetter van jewelste.

Na twee stikdagen zag mijn machine rood van de inspanning… Of zou het toch van de rode verf geweest zijn? Maar geen ramp, een doekje met ether herstelde de schade en Nicole zorgde met een hapje, een drankje en een leuke attentie goed voor de innerlijke mens.

Twee dagen ging ik naaien in Sint-Amandsberg, maar Nicole knipte en naaide nog veeeeeeeeel langer in haar eentje.

Chapeau, wat Nicole voor het koor klaarspeelde, want aan het einde van de rit stonden 28 meisjes in rode rokjes op het podium. En fier dat ik was, omdat ik hieraan mocht meehelpen!

Tot snel,
Lieve