Toen ik nog kledij kocht in de winkel, wist ik duidelijk nog niet wat een goede pasvorm was… Zo hingen er dus al jarenlang drie pakken in mijn kast, waarvan ik nu vind dat ze niet goed zitten. Toch gooide ik ze niet weg, want ik had geen alternatief. Hoog tijd dus dat ik zelf een pak maakte!

In eerste instantie ging ik op zoek naar een vestje. Ik doorbladerde al mijn magazines, maar de meeste blazers die ik vond, waren voor geweven stoffen zonder stretch. Voor mijn blazer wilde ik graag de prachtige Minerva Core Range Wool Touch Stretch Woven Suiting Fabric gebruiken omdat die zo soepel en zacht is. Bovendien wilde ik graag een blauw pak, en de jeansblauwe versie van de Minerva stof is helemaal mijn ding.

Een van mijn vriendinnen, Ilse van Sewsewilse, test voor Itch to Stitch en vertelde mij over de La Paz blazer. Ja hoor, die was bijna volledig wat ik zocht. Ik had graag een gevoerd vestje gemaakt, maar qua stijl en snit is de La Paz volledig mijn ding. Omdat ik al vaker met de Itch to Stich patronen aan de slag ging, wist ik ook dat ik geen schrik moest hebben, noch voor de pasvorm, noch voor de handleiding. Die zijn beiden top!

Voor de broek ging ik terug naar één van de klassiekers in mijn garderobe, de Ava van Bel’Etoile. Sinds ik de laatste versie maakte van dit leuke patroon, heb ik veel bijgeleerd over broeken. Ik paste nog een paar dingen aan aan mijn lichaam en kon aan de slag. Omdat de Minerva stof toch redelijk dik is, besloot ik de zakken in een dunner stofje te maken. Ik had nog een restje liggen van mijn Knipjurk, in een mooie viscose in blauwtinten. Die paste wonderwel bij de kleur van de broek.

De blazer naaien, dat ging minder makkelijk dan ik had gehoopt. Om de één of andere reden ging er vanalles fout waar ik normaal gezien geen moeite mee heb. Ik kreeg de mouwen van mijn jasje er niet netjes in, sloeg de bal volledig mis met de split achteraan en kreeg het Spaans benauwd toen ik de zakken moest maken. Die techniek had ik nog nooit gebruikt en ik wachtte tot helemaal op het einde om in mijn stof te knippen. Want… ik had écht geen zin om het op een proeflapje te doen. Ik zal het waarschijnlijk nooit leren…

De zakken stonden redelijk vooraan in de handleiding, maar ik stelde ze uit zo lang ik kon. Mijn eerste zak was een gesukkel, gewroet en gevloek, maar toen die onverwachts goed kwam, vatte ik moed voor mijn tweede. Wonder boven wonder, daarbij ging het meteen goed! Nu ik die techniek in de vingers heb, ga ik die zeker nog gebruiken, want wat een mooie zak is dit.

Waarschijnlijk heb ik de merktekens verkeerd overgenomen, want ook bij de kraag ging het goed mis. Ook die techniek was nieuw voor mij en ik kon niet genoeg vooruit kijken om op te merken dat ik iets heel erg fout had gedaan. Pas toen ik mijn beleg op de kraag speldde, merkte ik op dat de kraag er verkeerd op zat. Normaal gezien is de kraag anders gevormd, met uitstekende ‘tuutjes’. Ik had de verschillende delen verkeerd op elkaar genaaid én de naadwaarde al uitgedund, zodat er niets anders op zat dan de ‘tuutjes’ eraf te knippen en er een soort sjaalkraag van te maken. Groot verdriet…

Aan het eind van de rit kan ik onmogelijk blij zijn met mijn blazer. Al heb ik de fouten recht getrokken en zullen niet-naaisters er misschien niks van zien, het is niet geworden wat ik wou. Bovendien heb ik het gevoel dat één voorpand van mijn blazer wat tegen trekt. Hoe dat komt, daar heb ik het raden naar. Het perfecte pak is dit dus niet geworden. Ik hoop snel iemand te vinden die er eens naar kan kijken, zodat ik weet wat ik volgende keer anders moet doen. Maar hé, elke eerste keer is moeilijk zeker, en het pak is zeker draagbaar. Ik laat mij dus niet ontmoedigen. De stof voor een tweede pak ligt al klaar. Hopelijk hangt er binnenkort een ‘perfect’ handgemaakt pak in mijn kast!

Tot snel,
Lieve