Sandeep van Kaur Threads is zeker en vast één van mijn favoriete tassendesigners, enorm getalenteerd en altijd vernieuwend. Ik test al voor haar sinds haar allereerste tas en blijf ook voor cadeautjes steeds weer naar haar patronen grijpen. De Takisha maakte ik nu drie keer, zowel voor mezelf als voor vrouwen waarvan ik weet dat ze een stijlvolle tas kunnen appreciëren. Deze Moederdag was mijn mama de ‘gelukkige’ ontvangster.

Voor moederdag mocht mama uit mijn voorraad en patronenbibliotheek kiezen welke tas ze wilde. Haar huidige handtas draagt ze zowat elke dag en die dateert intussen van drie jaar geleden. Al is haar Neo nog in bijna perfecte staat, ik vond het hoog tijd voor een nieuw exemplaar. Wat kan ik zeggen: ik naai heel graag tassen en mijn kast zit intussen vol.

Mijn mama heeft stijl, dat weten we al langer. Het verwonderde mij dus niets dat ze nét dat ene kunstleer koos dat ik voor mezelf had uitgezocht op de lapjesmarkt in Utrecht. Die ene rol in dat ene kraampje die meteen mijn aandacht trok… en waar ik in één oogopslag verliefd op werd. Een glanzende croco in bordeau-rood, stevig kunstleer met een prachtige textuur. Onmogelijk om deze niet te kiezen, zeg nu zelf!

Ook de bijpassende voering en de prachtige zwarte fournituren en ritsen (gekocht bij Serial Bagmakers en Ateljee Caro) waren snel gekozen. Nog steeds vind ik het heel jammer dat Ikea gestopt is met gordijnstoffen verkopen, want daar shopte ik vroeger wel eens stevige canvas stoffen voor mijn tassenobsessie. Deze leukerd -met mooie grijsblauwe tinten en opvallende bloemen- vond al vaker de weg naar een tas. Een restje kurkleer paste mooi bij de rozetinten in de print.

Ik haalde een aantal tassen als voorbeeldje uit de kast en de Takisha werd meteen goed bevonden. “Of je er wel nog een paar centimeter bij kan doen in de breedte”, vroeg mama. Tuurlijk kan dat! In het proces van tassen maken is deze aanpassing echt wel één van de kleinere. Verder bleef het ontwerp volledig zoals voorzien door de designer. Aan een toppatroon hoef je niks te veranderen, toch?

Over het naaiproces kan ik je weinig nieuws vertellen, want dat kan je lezen in de vorige Takisha-posts. Er is echter wel iets veranderd sinds ik de blauwe Takisha maakte als cadeautje: ik naai niet langer met mijn Brother Innovis 1300, maar sinds deze zomer met een Bernina B570, inclusief boventransport. Het doorstikken van de bovenkant ging, dankzij de krachtige motor, een stuk vlotter dan ik gewend was. Een hele verademing, want de geboorte van een tas is altijd nogal een geworstel.

De combinatie van chique kunstleer, mooie fournituren en het prachtige ontwerp, maakt dit moederdagcadeau tot een pareltje waar ik beretrots op ben. Ik naaide de tas tijdens een naaiweekend in Lombardsijde en zag ze op een bepaald moment de halve groep rondgaan. Ik vreesde even dat ze nooit bij mijn mama zou geraken…

Nu maar hopen dat mijn mama er even blij mee is als ik!

Tot snel,
Lieve