Het heeft een tijdje geduurd, maar vandaag moet ik niet veel moeite doen om mijn ventje ervan te overtuigen dat ik ook voor hem draagbare kleren kan naaien. Dat ik voor mezelf mooie dingen maakte, daar was hij van overtuigd. Maar als ik hem vroeg of ik iets voor hem mocht maken, was hij minder enthousiast. Vraag me niet waarom…

Na een thuisbroek die deze winter de kast nauwelijks zag (en de blog nooit haalde) en een T-shirt dat hij met plezier draagt vond ik het tijd voor het grote werk. Mijn broekenschrik is na een paar geslaagde exemplaren helemaal weg, dus durfde ik voorstellen om voor Michael een short te maken. Hij ging meteen overstag.


