Het heeft een tijdje geduurd, maar vandaag moet ik niet veel moeite doen om mijn ventje ervan te overtuigen dat ik ook voor hem draagbare kleren kan naaien. Dat ik voor mezelf mooie dingen maakte, daar was hij van overtuigd. Maar als ik hem vroeg of ik iets voor hem mocht maken, was hij minder enthousiast. Vraag me niet waarom…

Na een thuisbroek die deze winter de kast nauwelijks zag (en de blog nooit haalde) en een T-shirt dat hij met plezier draagt vond ik het tijd voor het grote werk. Mijn broekenschrik is na een paar geslaagde exemplaren helemaal weg, dus durfde ik voorstellen om voor Michael een short te maken. Hij ging meteen overstag.

In de meest recente La Maison Victor stond het ideale patroon voor mijn project: de Louis, een mooie short met cargozakken-met-klep achteraan, een aangeknipte tailleband en een rits. Ik zag hem al volledig voor mij in een mooie jeans. Op het Stoffencircus in de Gentse Eskimofabriek kocht ik een kaki-grijze jeanscoupon met een beetje stretch en een bijpassende rits.

Groot was mijn teleurstelling toen de coupon uit de wasmachine kwam. Ondanks een licht wasprogramma en vloeibaar wasmiddel voor gekleurde was lag de stof vol witte strepen voor mij. De stofvouw was zelfs nog vlijmscherp zichtbaar en helemaal wit. Toch besloot ik verder te doen met de broek. De stof was niet duur en aangezien er aan broeken meestal nog wat aanpassingen moeten gebeuren, kon ik misschien toch beter een proefexemplaar maken. Ik zette mijn teleurstelling dus aan de kant en knipte mijn patroon zoveel mogelijk tussen de grootste strepen door. Jammer genoeg lukte mij dat niet helemaal… de scherpe witte lijn van de stofvouw liep dwars over het voorpand. Verdorie toch!

Meteen bij het begin liep ik vast op het gulpstuk. Gelukkig vond ik op de Facebookgroep ‘Creaties uit La Maison Victor’ iemand die mij erop wees dat ik een stap had overgeslagen. Oeps. Beter lezen volgende keer! Daarna verliep alles vlot. Ik deed een paar kleine aanpassingen: de kleppen van de achterzakken liet ik op vraag van mijn wederhelft weg en in plaats van het onzichtbare haakje sluit de broek nu met een gewone knoop.

Omdat de broek perfect past, besloot ik een poging te wagen om ze -ondanks de verkleuringen van de stof- draagbaar te maken. Ik kocht poederverf in jeans-zwart en verfde de broek in de wasmachine. Dat doe ik wel vaker als de kleuren van een kledingstuk vervaagd zijn of als ik een ander kleurtje wil en dat lukte tot nu toe elke keer. Maar zoveel kleurverschil heb ik nog nooit moeten overbruggen… het was dus een gok.

Helemaal weg zijn de strepen niet, maar het zwart bedekt wel het grootste kleurverschil, waardoor de broek nu draagbaar is. De kleur is interessant geworden: onder het zwart schijnt het kaki nog een beetje door en dat vind ik best mooi, al was het moeilijk op foto te krijgen.

Toch ga je er mijn ventje niet vaak mee over straat zien lopen: de zakken vooraan zijn een beetje vreemd gevormd, waardoor zijn telefoon er niet in past. Dat zal ik volgende keer moeten aanpassen, want Michael plaatste al een bestelling voor een tweede exemplaar: deze keer in een stofje dat hij zelf zal kiezen. Stoffen shoppen met mijn liefste, dat is iets nieuws!

Dat de broek goed past rond zijn lekkere kont, dat zullen jullie op mijn woord moeten geloven, want mijn ‘model’ wilde niet voor de lens komen. Maar hij draagt nu mijn kleren en we komen van ver… dus misschien krijg ik hem volgende keer wél zo ver!

Tot snel,
Lieve