De aanhouder wint, derde keer, goede keer, driemaal is scheepsrecht… Geen idee hoe ik het nog anders formuleren kan, maar wat ben ik blij met de derde Louis die onder mijn machine vandaan rolde.

Een broek vind ik niet zo makkelijk te maken. Voor mezelf slaag ik er meestal in, met heel wat passen en aanpassen, om tot een mooi eindresultaat te komen. Ik heb de gewoonte om haast bij elke stap in het proces een kledingstuk te passen, zodat ik er niet pas aan het einde achter kom dat iets te groot, te klein of niet goed passend is. Mijn ventje is echter niet zo’n geduldige passer… Mijn eerste versie was mooi, maar eigenlijk een maatje te groot. Toch kloeg Michael niet en droeg hij de short trouw de hele zomer lang. 

Het is pas sinds begin dit jaar dat mijn liefste mij toelaat voor hem te naaien. Ik maakte eerst een warme ‘thuisbroek’ in een heerlijke Alpenfleece. Die broek haalde nooit de blog omdat mijn ventje zelf niet voor de camera wilde. Het t-shirt dat erop volgde blogde ik wel, maar zonder ‘model’ erin. Dat was ook de teneur voor mijn eerste Louis en nu opnieuw… Ik vrees dat ik hem nooit zal kunnen overhalen zijn lekkere kont met de wereld te delen. 

Aan het einde van de zomer kwam Michael met de mededeling dat hij nog twee shorts nodig had. Een hele eer vond ik dat, want in mijn ogen wil dat zeggen dat hij mij nu zijn garderobe toevertrouwt. Mijn voorwaarde was wel dat hij zélf mee ging om stofjes te zoeken. Een mooie deal, toch? Ik vrees echter dat Michael een stukje van mijn verslaving heeft meegekregen… Hij liep de hele winkel door en zag overal stuks voor zichzelf in: “Oooooh, deze badstof zou mooi zijn voor een badjas en oooh, fleece voor een tv-dekentje dat lang genoeg is voor mij!” Heerlijk vond ik het. Bovendien wist hij ook de verkoopster van Stoffen Van Leuven te vertederen met zijn vastberadenheid en ‘vakkennis’. Hij wist perfect wat hij wilde en koos er meteen ook garen en ritsen bij. 

De tweede, lichtgrijze short maakte mij een beetje trots. Het heeft heel lang geduurd voor ik blij kon worden van mijn stiksels. Maar nu, als ik mijn best doe, zijn mijn stiksels supermooi, al zeg ik het een beetje dikkenekkerig zelf. Dat mag ook wel, want Michael koos een contrasterend garen en elk foutje zou duidelijk zichtbaar zijn. Ik maakte ook de zakken een stuk dieper, zodat zijn telefoon er nu niet meer uit valt. De short haalde echter nooit de blog omdat ik teleurgesteld was: al maakte ik een maatje kleiner, als Michael er geen riem in draagt, zakt de broek door het gewicht van zijn portefeuille op zijn knieën. Zo jammer! Het houdt hem echter niet tegen om de broek te dragen. Oef. 

Voor de derde en (tot nu toe) laatste short koos Michael een donkergrijze jeans van G-Star. Hij had ook een paar ‘eisen’: de zakken moesten even diep zijn als bij de tweede versie en hij wilde langere lussen, om er een bredere riem in te dragen. Ook de achterzakken wilde hij niet zo volumineus als in het ontwerp en hij hertekende zijn logo zodat ik het op de zakken kon stikken. Ik vroeg hem om deze keer wat vaker te passen. Omdat ook hij een perfect passende short wilde, deed hij dat voorbeeldig en zonder klagen. Ik nam middenachter een heel stuk in en liet Michael zeker vier keer passen voor ik de eindmeet bereikte.

Van het resultaat word ik deze keer echt gelukkig. De pasvorm is geweldig en het logo op zijn zakken is heel tof geworden. Deze short is gewoonweg perfect! Voorlopig heeft mijn ventje nu wel genoeg shorts, maar we denken al luidop na over een lange broek voor de winter. To be continued! 

Tot snel,
Lieve