Wat als… je in je hoofd een heel project hebt zitten, met stof en een beeld hoe het resultaat zal zijn. Bij elke stap in je maakproces worden die verwachtingen minder ingevuld. Je blijft denken: “dat lossen we wel op”, “dat zal wel meevallen als het af is”. En je blijft hopen dat je eindresultaat meer zal zijn dan de optelsom van al die kleine teleurstellingen.
Het bloesje Mimi uit Love at First stitch leek me een leuk project en ik had een vrolijk donkerblauw stofje met witte stippen.
Maar bij mijn creatieproces ging enkel van kwaad naar erger. Ik maakte fouten bij het overtekenen van het patroon, en begon meer en meer te twijfelen aan de stof. Waarom had ik geen viscose gekozen, dat veel mooier valt voor zo’n bloesje? Verder lukte het rimpelen van het rugpand niet goed, de leuke details aan de mouwen vielen niet op door de print. Het bloesje trok aan de schouders en was te wijd onderaan.
Maar het allerergste: het klopte niet.
Normaal als je een kledingstuk maakt, ben je blij, verwachtingsvol, als je het nog-niet-afgewerkte stuk over je lijf gooit om te kijken of ie past. Maar hier voelde ik enkel maar teleurstelling telkens ik het aantrok. Een stemmetje in me somde de hele tijd alle dingen op die niet goed zaten. “Stop er maar mee, dit wordt niets”, echode de hele tijd in mijn kopje.
Maar ik deed koppig verder, hopend op een mooie finale. Totdat ik aan de knoopsgaten zat van mijn Mimi bloes. Ik heb ze plichtsgetrouw gemaakt, meer als oefening (mijn eerste knoopsgat!!). Toen ik het dan nog eens aantrok, was ik zeker: dit werd inderdaad niets…
Dus voila, ik zit hier met een 90% afgewerkt bloesje en dikke frustraties. Rationeel zie ik dit als een goede oefening (ik kan een knoopsgat maken!) en een leermoment, maar wat jammer van de stof en de tijd.
En binnenin vloek ik serieus en zie ik dit als een dikke afknapper en een mislukking.
Natuurlijk moet ik gewoon doorgaan, een ander projectje zoeken en me daar mee amuseren. Maar het blijft zeuren…. alsof je net hard in een naald hebt gegrepen… dat blijft ook zo lang nazinderen. Maar ook dat vervelende gevoel verdwijnt uiteindelijk…
Tot schrijfs,
Margot
Girls in Uniform 
Margot, jij bent niet alleen een goede blogster maar ook een prima schrijfster ! Je blogs lezen als een boek !
Chris
LikeLike
Wauw, wat een compliment. Ik zit hier helemaal te glunderen. Je maakt mijn dag Chris! 😆
LikeLike
Heb hetzelfde gehad met dat bloesje! Supermooi stofje, maar het viel gewoon echt niet goed en trok dus ook om niets…
LikeLike
Oei misschien ligt het aan het model? Heb je later dat bloesje nog eens gemaakt?
LikeLike
Keep on going! Het volgende projectje zal des te meer slagen! (Ik heb er ook al een paar keer naast gezeten…!)
LikeLike
Dat heb ik heel vaak fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Met de trui die ik aan het maken ben. Het lag niet aan mijn knip en naaikunsten. Volgens mijn naaijuf was het patroon gewoon veel te groot. Ik begon serieus te twijfelen omdat een van de jurkjes van mijn nichtje er steeds niet goed uit kwam en opnieuw moest. Dit is wel in de vakantie gedaan zonder naaijuf. Het eerste jurk wil gewoon het 2de wat wel moeilijker is omdat het dubbel is door de hulp van de jurk er mooi uitgekomen. Wat heb ik er van geleerd dat je soms toch hulp kan vragen en dat het patroon ook soms niet goed is.
LikeLike
Soms is het zo Anouk dat we van die grootste fouten het meeste leren maar het blijft dikke frustratie, ook al bekijk je het rationeel. Is het nu goedgekomen met je jurk?
LikeLike