Bamako in Mali, ’t is maar een slordige 6.000 km van Mechelen verwijderd. Geen probleem voor Twitter, Facebook, Messenger, Skype en alle andere sociale media. Alles wordt gezwind doorgestuurd (als het internet hier tenminste niet plat ligt).

Dus blijf ik vrolijk bestookt worden met alle updates en berichten met mooie maaksels van onze drie dames. Ik ben helemaal mee met al onze naaisels, dus feitelijk is er niet zoveel veranderd… Niet dus.

Ik moet eerlijk toegeven dat kijken naar die mooie dingen zonder er zelf bij betrokken te zijn helemaal niet hetzelfde is. Niet alleen word ik stilaan bezorgd, dat ik na zes maanden de voorkant van een naaimachine niet meer ga onderscheiden van de achterkant, terwijl ons olijke trio met reuzensprongen vooruit is gegaan. Maar zelf niet  betrokken zijn bij de plannen van de girls, niet meer bespreken via telefoon of chat welk stofje het beste zou passen, niet even via Messenger kunnen vloeken omdat je weer verkeerd gestikt hebt, of glimmend van trots je afgewerkte stuk kunnen tonen… het begint na twee maanden te knagen.

Totdat… je plots van je collega’s in de compound hoort dat er weer postpaketten zijn aangekomen. Mijn roommate helemaal enthousiast, omdat ze pakjes verwachtte, maar wat een verrassing als er plots een mooi ingepakt pakje voor mij ligt…

En wat een complete topper, als je er gewoon DRIE cadeautjes in vindt van onze naaiwonders: een toiletzakje, een handtas en een schrijfblok, allemaal in dezelfde desertstof als het kloffie dat ik hier zes dagen op zeven draag.  Zaaaaalig.

Vooral de kaartjes bij elk cadeautje, deden me even slikken. Ze hangen nu op mijn kleerkast.  Wauw, ik bof met zulke vriendinnen. De toilettas van Tatiana gebruik ik nu wanneer ik ga lopen (jaja, je kunt gaan lopen in Mali, maar dan moet je dat wel rond zes uur ’s morgens doen, en jezelf een half uur geven om uit te zweten).

De handtas van Lieve is perfect als ik naar een vergadering ga, of een korte verplaatsing moet doen. Veel gemakkelijker dan mijn grote rugzak te moeten meezeulen. En ook veeeel modieuzer. Wie zegt dat een militair niet stijlbewust kan zijn?

Met de blocnote van An zit ik gewoon élke vergadering te stoeffen.  Mijn collega’s waren ook vol bewondering voor mijn nieuwste attributen. De kans dat er bijkomende bestellingen jullie kant uitkomen, dames, is dus erg groot.

Voorlopig heb ik nog geen postpakketjes richting België verzonden, maar ik heb hier wel een mooie stoffenmarkt ontdekt… waar ik dringend eens moet gaan snuisteren. Ik beloof jullie girls, dat er dan ook een pakketje jullie richting uitkomt…

Nogmaals bedankt en dikke zweetkussen uit Mali!

Tot schrijfs,

Margot