Heb je je ooit al afgevraagd hoe onze naaiende voorouders begin vorige eeuw hun stoffen en fournituren uitkozen, zonder hun huis te verlaten? Webshops bestonden nog niet, en toch slaagden de dames erin om de juiste materialen in huis te halen.

Hoe dan? Wel, ik vond deze zomer in de bibliotheek van mijn overleden vader een interessant boekje uit 1911. Het bleek de catalogus te zijn van ‘le grand magasin du printemps’, een van de beroemste modewinkels van Parijs uit het begin van de twintigste eeuw. De flagshipstore ‘le Printemps’ bestaat trouwens nog steeds op de Boulevard Hausmann te Parijs.

Deze catalogus trok mijn aandacht om verschillende redenen. Hij staat vol stoffen, naaibenodigdheden en (half-afgewerkte) confectiestukken, volgens de mode van 1911-1912, en geeft ons een heel goed beeld over de wijze waarop er gewinkeld werd in deze tijd.

De catalogus opent met een uitzonderlijk aanbod stoffen in uitverkoop. De stoffen zijn in kleine stukjes in de catalogus gelijmd, zodat je als naaister meteen een idee kreeg van de ‘look-and-feel’ van deze stof. Daarna krijg je een lijst met stoffen die tot onze verbeelding spreken. Aangezien de foto nog niet algemeen ingeburgerd was, moest de naaister voortgaan op de beschrijving: crêpe Antoinette, Surah Ecossais, velours côte de cheval, serge anglaise,… Ik veronderstel dat de meeste naaisters toen deze termen wel kenden, maar ik voel me hier helemaal verloren. De meeste stoffen hebben trouwens een breedte tussen 0,50 m en 1m10, een stukje smaller dan nu. Verder in de catalogus staan ook huiden te koop van buidelrat, astrakan (schaap), stinkdier en … kat!

Halverwege de catalogus staan de naaibenodigdheden. Ik herken een heleboel getekende voorwerpen die wij ook vandaag terugvinden in de naaiwinkels: kleermakerskrijt, allerlei soorten linten, patroonradars, naaigaren, drukknoppen, ogen en haakjes, etc. Daarnaast ook enkele opmerkelijke voorwerpen zoals de armpads (tegen transpiratie – de automatische wasmachine bestond nog niet), sokkenophouders (elastiek en stretchstoffen bestonden nog niet) en rubberband om de kraag op te houden.

Alles kon per post besteld worden en werd gratis verzonden vanaf 25 Franse francs. De betalingen gebeurden per cheque. Dit betekende dus enkele weken wachten op dat nieuwe stofje.

Dus dames, als we volgende keer iets bestellen in een webshop, en menen dat het niet snel genoeg gaat, bedenk dan dat onze voorouders veel meer geduld moesten uitoefenen om dat geweldige stofje in handen te krijgen!

Tot schrijfs,
Tatiana