Puur jeugdsentiment, de ‘buiktasjes’ die razend populair zijn in verschillende vormen en formaten. Als wij met mijn ouders of de jeugdbeweging op reis gingen, hing er altijd eentje vlak boven mijn kont of op mijn buik. Want daarvoor dienden ze toch, die ‘poepzakjes‘, zoals ze in smakelijk Gents heetten. Dezer dagen denk je spontaan aan iets anders als je dat hoort… Intussen draag je zo’n zakje al lang niet meer rond je middel, voor mij een reden te meer om jarenlang te weigeren zo’n exemplaar te dragen.
Natuurlijk vond ik het wél leuk om de tasjes te maken. Mijn zus Elke, mijn petekind Wolf, mijn papa en talloze andere ‘slachtoffers’ kregen er eentje van mij cadeau. Maar ikzelf, neen, ik ging niet overstag. Tot ik dagelijks begon te wandelen. Met mijn crossbody tassen stapte ik kilometers lang rond, tot mijn rechter schouder luid tegenpruttelde. Tijd om met een minder zwaar geladen en iets praktischere ‘schoudertas’ op stap te gaan.
Girls in Uniform 