Als abonnee van La Maison Victor, krijg ik mooi op tijd elk boekje in de bus, maar meestal duurt het een paar maand voor ik er ook effectief iets uit maak. Mijn to do lijstje is zo lang dat ik zelden kort op de bal kan spelen. De Rocha jas stond al een tijdje op mijn wenslijstje, en ik had het ideale stofje ook al eventjes liggen. LMV maakte de jas uit een iets dikkere stof, maar ik ging voluit voor een prachtig, donker roestkleurig namaak-leertje, gekocht bij Mertens Mercerie. Heel dun en soepel. Ook van de voering was ik helemaal wild. Een beetje gewaagd, dat wel… maar in combinatie met de buitenstof oh zo stijlvol. Een lederlook jasje, zelfgemaakt, dat was mijn droom!
Vol goede moed nam ik alles mee naar de naailes bij Boho Atelier, want het leek mij toch iets te moeilijk om in mijn eentje uit te vogelen. Onder de deskundige begeleiding van Katrien en Susy vorderde ik traag maar gestaag. Oef, wat heb ik ermee zitten worstelen! Het begon al met de zakken in de jas. Twee hele lessen heb ik erop zitten zwoegen. Eerst op een proefstofje en dan een keer of drie ‘voor echt’. Wat een geluk dat ik er niet in mijn eentje thuis aan begonnen was, want dan lag de boel al lang in de vuilbak.
Eens binnen- en buitenjasje apart klaar waren moest ik nog een stukje innemen. Ik leek wel een zak patatten… Ook daar verloor ik een hele les aan. Op les vijf of zes, ik ben de tel kwijt, bereikte ik uiteindelijk de eindmeet. Mijn klasgenootjes waren superblij voor mij, en vol lof. Maar ik stond in de spiegel te kijken en werd diep, diép ongelukkig van de jas. Hij stond mij voor geen meter… Uren en uren zwoegen, dure stof… Ik kon wel huilen, zo droevig, boos en gefrustreerd werd ik ervan.
Het zal wel een mooi jasje zijn, en technisch valt er weinig op aan te merken dankzij de stap voor stap begeleiding bij Boho, maar het is niet getailleerd, de schouders zijn breder dan ik zou willen en de kleur staat mij niet. Ik zie er gewoon vierkant en grijs uit!
Nu de eerste emoties wat gezakt zijn kan ik er wat meer op afstand naar kijken. Tja, het is een mooi jasje… zo jammer dat ik het niet zal dragen…
Maar… een geluk bij een ongeluk: mijn naaivriendinnetje Liesbet is een stukje groter dan ik, en het jasje past haar perfect. Zij was er zo blij mee dat ze me daags nadien al een leuke selfie stuurde van haar look-van-de-dag “met mooi jasje”. En ja, ze wilde zelfs nog eens een heuse fotoshoot met mij doen ook!
Zo sloeg mijn ongelukkig gevoel instant om in een warme, zoete golf van intense blijdschap, die je kan krijgen als iemand in z’n nopjes is met jouw cadeautje.
Ken jij dat gevoel?
Tot snel,
Lieve
Girls in Uniform 