Na een lange zending terug thuiskomen, geeft soms wat praktische problemen. Ik heb ongeveer al mijn paswoorden opnieuw aangevraagd, moest een halfuur zoeken naar mijn toegangskaart voor mijn werk, en wat is de pincode van mijn bankkaart ook alweer?

Soit, het feit dat ik een chaoot eerste klas ben en een geheugen heb als een zeef helpt waarschijnlijk niet. Maar die kleine vergetelheden maakten me bezorgd of ik nog de voorkant van een achterkant van mijn naaimachine zou herkennen. Naaien, verleer je dat feitelijk?

Er is maar één manier om er achter te komen, en dat is het eens testen. Ik heb snel mijn Marie van onder het stof gehaald, en het patroon van mijn eerste jurk erbij genomen. Gezien ons kikkerlandje vrij killig is, vooral na half jaar tropische temperaturen, wou ik nog een paar warme winterjurkjes produceren.

Om het mezelf wat makkelijker te maken gebruikte ik een patroontje dat ik al kende. Mijn eerste jurk, de Megan. Is wel wat symbolisch, mijn eerste jurk voor de tweede keer.

In mijn stoffendoos vond ik nog een geweven couponnetje van Marie Karo dat hier perfect voor was, en ik startte met naaien. Tot mijn grote opluchting (en verbazing) ging het erg goed. Patroondelen werden vlot aan elkaar gezet en zelfs op de juiste plaats, jawel!

De mouwen heb ik verlengd en ik heb ervoor gezorgd dat ze een beetje poften. Het kleedje is voor de rest erg sober en ik ben zot op pofmouwen. Geeft het iets extra girly.

Om toch nog een accentje te hebben in mijn Megan jurk, gebruikte ik een truc die ik van Lieve pikte 🙂 . De achterkant van de geweven stof heeft een mooie grijstint, dus als je die mouwen een beetje deftig omstikt, heb je onmiddellijk mooi afgewerkte mouwen met een leuk detail.

Achteraf gezien was deze jurk een van de vlotste projecten die ik al gedaan heb. Ik heb er mijn tijd voor genomen, en geprobeerd me enkel te focussen op het naaien, zonder dat ik dertig keer opsta om iets anders te doen. Dat heeft waarschijnlijk ook geholpen.

Besluit is dat ik het naaien niet verleerd ben. Integendeel, ik geniet er nog steeds van en heb weer heel wat ideetjes in mijn hoofd voor mijn volgende projecten. Lesson learned: een naaistop van zes maanden is geen ramp. De goesting blijft en eenmaal je de pedaal indrukt, ga je automatisch verder. Net zoals fietsen.

Tot schrijfs,

Margot