Zoals de meeste naailiefhebbers ben ik lid van meerdere naaigroepen op sociale media. Altijd leuk om inspiratie op te doen, afgunstig andermans creaties te liken of om nederig te blijven, als je ziet wat andere mensen van onder hun naaimachine toveren.

Een tijdje geleden stond op een van die groepen een oproep van Stephanie, die vroeg wie haar kon helpen zorgenknuffels te maken. Een knuffel met een zakje waar kinderen briefjes met hun zorgen in kunnen steken. De beestjes zagen er zo sympathiek uit, dat ik in een opwelling een pb-tje stuurde dat ik dat wel wou proberen.

Stephanie stuurde me de link van de werkbeschrijving op de site van KVLV, waarin stond hoe je zo’n Monty maakt, en ik ging aan de slag.

Ik had fleece nodig, tricot, een rits en wat vulling. Fleece had ik niet, maar wel een lapje superzachte fake roze bont. Gecombineerd met een vrolijk tricotrestje lukte het wel. Aangezien ik die zakken met vulling vrij duur vind en niet veel nodig heb, kocht ik een afgeprijsde knuffel en gebruikte daarvan de vulling. Iets goedkoper… Nog een rode rits als mond, wat knopen en vilt om de oogjes te maken, en we kunnen beginnen.

Mijn Monty naaien viel wat tegen. Niet alleen verschuift het roze bont de hele tijd, je weet eigenlijk niet waar je draad zit door al die haartjes. Daarbij pluizen de lapjes na het knippen gi-gan-tisch. Na elke naaisessie zaten mijn bureau, mijn broek en mijn stofjes onder het roze pluis.

De uitleg was ook wat kort voor een 3D-blinde zoals ik, maar met wat spelden, tobben in bed en ettelijke pogingen, kwam de Margot Monty toch tot leven…

Ik zette mijn knuffel op de naaimachine, bekeek hem van een afstand en kon niet anders dan denken: “He creeps me out…” Ongerust stuurde ik een foto naar de meiden, met de vraag of zij hem niet eng vonden. Tatiana vond hem schattig, maar toch wat eng en Lieve maakte de opmerking: “Hij lijkt wel een beetje op het Koekiemonster“.

Dat is het! Mijn beestje heeft door de bontlook een ietwat ruig uiterlijk, maar dat is zoals zijn maakster: hij heeft karakter en uitstraling.

Ik stuurde mijn Monty via de post naar Stephanie, met een briefje in zijn zakje: dat hij Monty heet, een ruwe bolster is met een zachte pit, en dat hij niet kan wachten om een vriendje te krijgen om te knuffelen. Ik hoop dat hij en Stephanie veilig toekomen Zuid-Afrika hebben, waar ze zieke kindjes gaan helpen.

Stephanie, all the best daar in het verre Zuid-Afrika. Geniet van je avontuur en keep it safe.

Enne… zeg tegen mijn Monty dat-ie de pannen van het dak moet knuffelen!

Tot schrijfs,

Margot en Monty