Voor 90% ben ik een selfish sewer: de trouwste klant van mijn naaprojectjes ben ikzelf. Maar na een tijd wordt je kleerkast wat te klein en begin je toch uit te kijken naar andere modellen om te delen in je naaiwoede.
Toen ik bij Stitch and Co het patroon zag liggen van dat schattige Louisa jasje van Compagnie M, kreeg ik het idee om ons petekindje eens te verwennen met een schattige jas. De Louisa coat heeft een leuke retro uitstraling, maar je maakt hem zo modern of retro als je zelf wilt.

Els verzekerde me dat het patroon goed te doen was, dus nodigde ik ons petekindje en haar mama uit om bij Stitch and Co de stof te komen uitkiezen.

Blijkbaar heeft Elise een zeer goede smaak, want ze koos een klassevolle geweven stof met een subtiel glittertje in. (Nvdr: Die dame gaat later geld opdoen als ze gaat shoppen, oog voor mode zit er nu al in…)

Als voering kocht ik roze bontstof en dito voering voor de mouwen. Een roestroze glitterpaspeltje uit Veritas maakte het geheel af.

Mijn kleine uitstap naar Mali zorgde ervoor dat de Louisa coat wat vertraging opliep. Gelukkig had ik de patroondelen nog niet geknipt, dus na mijn terugkeer toog ik aan het werk… met twee maten groter dan ik initieel voor Elise had gepland.

Ik koos de retro versie met een tulip kraag en paspels op de rug en op de zakken. De kap besloot ik weg te laten en als sluiting koos ik voor een rits, zodat ze die knopen niet allemaal moet los doen.

De beschrijving van de Louisa was vrij duidelijk te volgen, hoewel ik bij de zakken en de ritsflap toch wel even in mijn haar heb zitten krabben. Maar wat een leuk resultaat; meisjesachtig, retro en apart. Een klein bloempje met een knoop gaf nog een laatste pittig detail.
Ten huize Elise was iedereen enthousiast, inclusief onze kleine dame. Het jasje is duidelijk nog een klein beetje te groot voor haar, maar tegen het najaar heeft ze waarschijnlijk weer haar volgende groeistuip gehad, en komt dat in orde.

Mijn Louisa is geen winterjas (hoewel je er wel voor kan opteren om er nog een winterversie van te maken), maar het zal zeker niet de laatste keer zijn dat ik dit manteltje maak. Mijn petekind is ook een meisje, dus het volgende ‘slachtoffer’ is al gevonden.

Ook al eens een Louisa gemaakt? En ook zo tevreden van?

Tot schrijfs,

Margot