Als ik een magazine in de bus krijg of in de winkel koop, duurt het meestal een tijdje tegen dat ik ermee aan de slag ga… Mijn to do lijstje is onoverzichtelijk lang en al heb ik wel een voorraadje stof, hét perfecte stofje voor een bepaald patroon heb ik blijkbaar nooit in huis. Herkenbaar?

Zo ook met La Maison Victor 2 van maart-april 2021. Ook nu had ik de ideale stof niet in huis, al gingen er deze keer geen maanden overheen voor ik aan de slag ging met de Eileen jurk. Toen ik deze prachtige satijn-stretchkatoen van Minerva spotte in de kleur ‘Duck Egg’, wist ik dat die twee bij elkaar hoorden. In mijn omgeving slaakten een paar mensen een zucht van opluchting: ik koos een keertje niet voor blauw, intussen de hoofdkleur van mijn garderobe. De stof was ‘in het echt’ nog mooier dan op mijn computerscherm. De kleur, de print en de textuur van de stof lieten mij in de regenachtige meimaand verlangen naar de zomer.

Bij het overnemen van het patroon moest ik een beetje puzzelen, want het stond op verschillende patroonbladen. Meestal vind ik dat gedeelte van de voorbereiding nogal vervelend, zeker als ik moet zoeken naar de patroondelen, maar dat is de laatste tijd veranderd. Met een lekker muziekje op de achtergrond vind ik het tegenwoordig zelfs ontspannend. Ik nam naar gewoonte de kleinste maat over en besefte bij het knippen al dat de stof heerlijk zou zijn om te verwerken. Stevig en toch soepel, helemaal niet rafelend, net de goede dikte… Ideaal!

Ook het naaien verliep vlotjes. Toevallig had ik perfect de juiste draadkleur in huis (oef, want die vergeet ik dus altijd te kopen en dan zit ik daar voor mijn machine...) en ook mijn blinde rits (uit mijn voorraad, weer oef) paste supergoed bij de stof. Ik overtrof mezelf bovendien in het inzetten van de rits: die zit er écht perfect in. Ik kan het niet bewijzen, want we vergaten de rug van de jurk te fotograferen, dus je zal me gewoon moeten geloven… Goh, van zo’n dingen kan ik zooooo gelukkig worden!

Al kruipt er wel wat tijd in de jurk, met figuurnaden, plooitjes in de taille, een beleg aan de hals én aan de mouwtjes, en een blinde rits… met de uitleg van LMV en een beetje ervaring is ze echt niet moeilijk om te maken. Ik paste ze op het patroon een beetje aan mijn holle rug aan, zodat ze nu mooier aansluit op de rug, en nam ze een heel klein stukje in in de taille. Ook stikte ik de plooien vijf centimeter door, zodat ze mooi blijven liggen (minder strijkwerk, joepie!). Nu past de jurk mij heel goed. Niet zo aansluitend als een gelijkaardige jurk in tricot, maar net genoeg om toch nog comfortabel te zijn in deze stretchkatoen.

Maar… in elk verhaal is er wel een maar… Het jurkje is prachtig, maar bij de eerste pas viel het mij toch een beetje tegen. De plooitjes op de buik zijn niet echt flatterend voor mij. Als je er recht op kijkt valt het niet op, maar van de zijkant lijkt het nu alsof ik een buikje heb. In eerste instantie dacht ik dus dat dit kleedje niet vaak gedragen zou worden.

De dag na onze fotoshoot besloot ik echter het kleedje thuis te dragen. Het zit heerlijk en ik voel mij er zo goed in, dat het meteen gebombardeerd werd tot mijn lievelingskleedje-voor-deze-lente. En ach, wat geeft het als de mensen denken dat ik een beetje verdikt ben…

Tot snel,
Lieve