In LMV editie 3 van mei-juni 2021 stonden weer superleuke dingen. Eentje waar ik steeds weer naar ging kijken was de Tamara jurk, een leuk zomers patroontje met knoopjes aan de voorkant, een mooie V-hals en een wijde rok.

Toen ik deze prachtige gekreukte satijnen stof ontdekte op Minerva, vond ik ze perfect voor een meisjesachtige Tamara. De stof heeft een witte ondergrond en is bezaaid met vrolijke blauwe en grijze bolletjes. Ze is heel soepel, valt prachtig, is luchtig en kreukt totaal niet. Een stofje naar mijn hart dus!

Al vond ik de Tamara heel leuk in de originele versie, ik wilde geen knoopjes op het voorpand en hertekende het patroon naar een versie met blinde rits in het rugpand. Een beslissing die ik mij nadien nog zou betreuren, maar dat wist ik gelukkig niet aan het begin van de rit…

Het hertekenen verliep vlotjes. Het voorpand werd geknipt aan de stofvouw en achteraan tekende ik naadwaarde bij zodat het achterpand nu volledig uit twee stukken bestaat. Niets moeilijks aan!

Het stofje is soepel en heel bewegelijk, maar ook het knippen ging goed. Rond het middel zit een band die je taille in de verf zet. Door de verschillende horizontale naden verliep het inzetten van de blinde rits een beetje moeilijker, maar ook dat bracht ik tot een goed einde. De rits zit er zelfs zo goed in, dat je ze nauwelijks ziet en alle naden lopen mooi door. Dikke duim voor mezelf!

Toen begon de miserie… De stof is langs beide kanten identiek. Je ziet dus niet wat de voor- of de achterkant is. Op de een of andere manier was ik erin geslaagd een van de rokdelen achterstevoren in te werken. Dat merkte ik pas toen de rits én de voering er al volledig in zaten en ik de onderkant van de rok moest sluiten. Uithalen was bij dit stofje écht geen optie. Ik denk dat je mij tot een paar kilometer verder kon horen vloeken, zo boos was ik op mezelf.

Als ik de jurk wilde redden zat er niets anders op dan de rok zo’n tien centimeter korter te knippen om het verschil te corrigeren. Wat initieel een model was tot net onder de knie, werd daardoor ‘pittig kort’. Zo kort, dat ik geen lengte meer over had om de rok te zomen, al vond mijn ventje dat het best nog kon. Gelukkig kon ik wel nog een rolzoompje maken met mijn overlock, wat bij zo’n wijde rok een leuk golvend effect geeft. Oef, jurk gered…

Toen bleek dat ik de rits niet eens nodig had om in de jurk te geraken. Alle miserie voor niets!!! Dat de Tamara nooit mijn ‘vriendin’ zou worden, dat stond vast.

Tijdens de laatste pas bleek de hals een stukje open te staan. Normaal gezien zou ik de schouder open maken en de hals daar een stukje optrekken, maar dat kon in dit geval niet. Ik maakte dus een plooitje in de V om zo wat meer spanning op de hals te zetten. Niet ideaal, want nu trekt het wat aan de bovenkant van mijn borst, maar door de print van het stofje is dat bijna onzichtbaar. Weer een probleem opgelost.

De jurk moest een tijdje in de kast blijven hangen om de zure bijsmaak te laten zakken, maar toen we na die periode de fotoshoot gingen doen, kon ik de zonnige kant weer zien. Het was een hindernissenparcours, maar dit is toch een leuke zomerjurk geworden. Ik hou van het gezwier van de rok rond mijn benen en van de luchtige mooie bolletjesstof. Ze is niet perfect, maar deze jurk komt deze zomer zeker vaak uit de kast!

Tot snel,
Lieve