‘t Is weer zover: Fibre Mood 17 komt uit en wij mochten er weer een patroontje uitkiezen. Na een grondige controle van mijn kleerkast leek het mij wel leuk om een sportieve trui te maken. Ik ben een sportbeestje en het lastige aan sportkledij is dat je het maar een keer kunt aandoen voordat je het weer in de wasmand moet gooien. Voor tussenseizoenen gebruik ik graag de Aster trui als bovenste laagje maar nu de gure temperaturen zich weer aankondigen, leek een dikkere sporttrui wel handig. De Did trui kwam als geroepen.

Dikke sweaterstof heb ik nooit in voorraad dus een uitje naar de stoffenwinkel was verplicht (Nvdr.: niet dat ik daar ooit tegenop zie…). Deze keer ging ik naar een stoffenbeurs in Mechelen (mijn eerste na Corona!!) en vond er een heerlijk zachte sweaterstof in babyblauw.

Babyblauw… Ik heb met mijn beste vriendinnen ooit een kleurenanalyse laten doen en in mijn kleurenpaspoort (ja, ik heb dat echt!) staat die kleur met stip genoteerd als: moet je dragen. Maar ik heb het nooit een leuke kleur gevonden, laat staan dat ik er iets in zou naaien voor mezelf.

Dit stofje was echte zooo zacht dat ik het erop besloot te wagen. Stof, rits en garen ingeslagen en aan de slag! Zoals altijd was het patroontje duidelijk uitgelegd en zat de trui snel in elkaar maar Margot zou Margot niet zijn als er geen hick up zou komen. Ik had mijn rits te hoog in mijn kraagstuk ingezet: ofwel toonde mijn voorpand het einde van de rits en zelfs een klein stukje eronder, ofwel plooide ik het kraagstuk zo hoog om, dat de voorkant gigantisch zou trekken.

Het enige wat ik kon doen, was de inkeping van mijn voorpand verhogen zodat mijn rits er toch nog netjes uitkwam. Ik ben best blij met dit kleine detail. Het lijkt zelfs zo te horen. Ook de kleur staat me veel beter dan ik me had voorgesteld en Didi is heerlijk zacht. Wat ik wel had moeten doen, is nakijken of mijn mouwen lang genoeg zouden zijn. Voor mijn volgende versie ga ik de mouwen verlengen met een flinke vijf centimeter. Dit simpele patroontje smeekt gewoon om een vervolg (de stof ligt zelfs al klaar!).

Mijn deadline voor het naaien kwam deze keer gevaarlijk dichtbij en wie de foto’s van Didi zou maken… daar had ik niet meer aan gedacht. Gelukkig kon ik rekenen op mijn sympathieke collega Christoph, die als redder in nood Didi op de gevoelige plaat legde in het Vrijbroekpark. Dikke merci Christoph!

Heb jij zo’n kleur die je nooit durft te dragen? Laat maar weten en tot schrijfs!!

Margot