Eindelijk, na zes maanden weer fijn thuis! Behalve voor het hectischere leven en de koude hier, ben ik weer blij om terug in België te zijn. Mijn familie en vrienden weer te zien, mijne vent te kunnen vastpakken… En om terug achter mijn Marie te kunnen kruipen.
Een half jaar zonder mijn naaimaatje was wel erg lang…Nochtans had ik een gedegen alternatief in mijn hoofd. Als je geen naaimachine in je kist kan steken, dan neem je toch gewoon een paar bollen wol, wat uitleg over breisteken en enkele basispatronen mee naar Mali en hoppa!
Wel, niets te hoppa… want ik was blijkbaar mijn jeugtrauma’s van de handwerkles vergeten. De breilessen op de lagere school waren bij mij nooit een succes. Het concept van breien klopte niet bij mij. Het was meer een alles-terug-uithalen-en-opnieuw-beginnen-les. Ik herinner me de beer in twee kleuren die we moesten breien. 
Het onding is bij mij steeds in één kleur gebleven en het arme beest kreeg nooit armen of benen. Zelfs de goedbedoelde hulp van mijn moeder kon de breiknuffel niet redden. Ook haar bijdrage werd meedogenloos uitgehaald en ik kon voor de 7de keer opnieuw beginnen.
Blijkbaar heb ik die herinneringen zeer diep weggestopt, want ik was wel erg enthousiast toen ik de winkel binnestapte op zoek naar breinaalden, haakpennen en een breiboek. Dat enthousiasme is vrij snel gekelderd toen ik in mijn kamertje met goede moed aan het eerste breiwerk begon.
Op zich vind ik het getik van naalden en het repetitieve erg ontspannend. Maar het duurde nooit lang voordat mijn steken gedraaid raakten, ik een steek liet vallen of ik ter plaatse een nieuwe manier van steken breien uitvond. Op het moment zelf laat ik het niet aan mijn hart komen en ga ik dapper voort, maar tien rijen later springt die fout zo in het oog dat ik besluit wat nauwkeurigheid aan de dag te leggen, die rijen uit te halen en opnieuw te doen.
En dan begint het meest verschrikkelijke van het breien. Niet het uithalen zelf want dat is maar aan een draadje trekken, maar proberen die steken terug terug op de naald te krijgen, zonder dat je de helft vergeet of laat vallen. Waarschijnlijk zijn er wel kneepjes of handige tips om me te helpen, maar in opdracht zijn de breiwonders waar je raad aan kan vragen eerder dungezaaid.
Bon, om een lang verhaal kort te maken… ik heb na enkele pogingen van breien en uithalen het breiwerk in een kast gelegd, en de deur dichtgedaan. Project ‘Margot leert breien’ wordt even on hold gezet. Het was dat, of het ding ritueel in brand steken. Maar feiteljk vind ik het jammer. Als ik zie wat voor schitterende dingen Lieve al gebreid heeft, dan jeuken mijn vingers.
Misschien moet ik het later nog eens proberen onder een iets meer professionele begeleiding. Maar nu niet.
Ik kruip weer achter Marie en geniet van het geluid van haar gestik. Even geen breiavonturen meer, maar weer lekker naaien. Ik probeer niet te veel te denken aan mijn jammerlijke falen, en hoe dat stukje breisel mij nu nog steeds aan het uitlachen is…
En jij? Vind jij breien, haken of een ander handwerk een goed alternatief voor naaien? Wat is je favoriet? Of ben je er even handig in als ik? (Ik hoop echt dat ik niet de enige ben…)
Tot schrijfs,
Margot
Maar een pakje met wat? Ah, stofjes natuurlijk, en daar hebben ze er in Mali veel van. Ik kijk al maanden mijn ogen uit, hoe elegant de Afrikaanse dames hier gekleed lopen. Lange rokken of strakke kleedjes met de meest drukke en fleurige prints… ze staan er schitterend mee. Yep, de trots en fierheid van een Afrikaanse vrouw, we kunnen er soms nog iets van leren. Ik voel me altijd een boerin in mijn militaire, niet-getailleerde woestijnkloffie met bottines. Niet echt de meest elegante kledij.
Girls in Uniform 