Al ben ik zelf geen moeder, ik hoorde van heel wat vriendinnen, dat ze zich wat ongemakkelijk voelen, wanneer ze buitenshuis hun baby aan de borst leggen. Je hebt geen privacy en het is een beetje gênant: de mensen kijken vanuit hun ooghoeken naar je (“kunnen ze mijn borst zien???”), en soms krijg je vervelende reacties. Al bekijkt niet elke mama het op die manier. Mijn beste vriendin -mama van mijn neefje- ziet het zo: “Ik vind het heel natuurlijk. Maar de maatschappij kijkt daar anders naar, zoals je vaak leest in de krant. Ik kende dé manier om aanstoot te vermijden, en aan te tonen dat voeden ook op een serene manier kan, zonder er veel tam tam rond te maken”.

En daarvoor kwam ze gelukkig naar mij toe… Toen ze mij vroeg om een borstvoedingssjaal te maken, moest ik er geen twee keer nadenken. We trokken gezellig samen naar Mertens Mercerie, en kozen er twee stevige tricootjes uit. Zo’n sjaal is eigenlijk wel makkelijk gemaakt: de lengtemaat komt overeen met de stofbreedte, en ik maakte de sjaals 80 cm breed. Eerst zoomde ik de lange kant om, en ik naaide de korte uiteinden met de goede kanten aan elkaar. Omdat de sjaal te groot is om nog eens te voeren (wat een pak stof heb je dan rond je nek hangen!!!), zorgde ik voor een extra brede naadwaarde, die ik nog eens omplooide en vaststikte, zodat er geen rafelranden zichtbaar zijn.

Het resultaat: twee cirkelsjaals die mijn vriendinnetje gewoon rond de hals kan dragen, maar die ze in de breedte over haar zoontje kan draperen, als hij aan de borst ligt. Tijdens het fotograferen zat ik er met mijn neus op, en ik heb nergens een spoortje bloot gezien. Mijn vriendin vertelde: “Toen ik deze zomer met mijn drie zonen naar de speeltuin ging, moest ik niet naar huis om de kleinste te voeden. Zelfs de twee grootsten merkten er niets van. Wat een luxe!”

Wat een mooi, intiem tafereeltje is dit toch! Borstvoeden, het natuurlijkste in de hele wereld. Ik ben zo dankbaar dat ik er getuige van mocht zijn, en dat ik dit met jou mag delen.

Tot snel,
Lieve