Waarschijnlijk hebben jullie het ook al eens meegemaakt: je hebt een kwetsuur en plots wordt het pijnlijk duidelijk bij hoeveel van je dagelijkse bewegingen je dat getroffen lichaamsdeel nodig hebt. Ik heb feitelijk nog nooit een kwetsuur gehad  aan een lichaamsdeel waarvan ik dacht: “Pfft, dat heb ik toch niet nodig”.

Neem nu mijn laatste avontuur op de fiets, waarbij ik lustig naar mijn werk rijd en plots om de bocht bijna tegen een Brit stoot die aan de foute kant rijdt. Ik ontwijk hem nog net en val half in de planten, maar met mijn elleboog nog op het beton. Kaiiett!! Een landing op beton is niet aan te raden maar dames, hou alsjeblieft je ellebogen ervan  weg.  Het is een pijnlijk puntje…

Onze Britse spookrijder op twee wielen was gelukkig erg vriendelijk en bood aan iemand te bellen, maar na vijf minuten was de pijn genoeg gezakt om te beseffen dat er geen botten waren gebroken. Na het uitwisselen van contactgegevens  fietste ik verder. Een douche en nabije inspectie van de schade later bleken een paar hechtingen in de elleboog en wat blauwe plekken die alle tijd van de wereld nemen om te verdwijnen de enige noemenswaardige effecten van onze internationale ontmoeting.  De flauwe Brittenmoppen werden op mijn werk weer bovengehaald en wat mij betreft kijk ik nu met andere ogen naar de brexit, maar soit. Geen zware verwondingen, het leven gaat door.

’s Avonds dacht ik mijn kleine verkeersclash te vergeten met wat ontspannende me-time achter mijn naaimachine… Maar genaaide ellebogen hebben blijkbaar een groot nadeel, namelijk dat je je armen niet zo goed kan plooien. Gebogen over je naaimachine zitten is helemaal niet leuk als je lijf nog beurs aanvoelt van de klap en je met hoofdpijn zit…

Ik voelde me zieliger worden met de minuut, heb de naaimachine uitgezet en ben in bed gaan liggen. Anders had ik een warme douche gepakt maar dat mocht ook al niet. Gelukkig heeft Netflix me die avond troost geboden en was ook manlief lief voor zijn vrouwtje. 

De volgende dag herinnerden stijve spieren en hoofdpijn me regelmatig  aan mijn fietsincident. Ik ben dus braaf met de trein gaan werken en ‘s avonds ondernam ik weer een naaipoging. Maar naast mijn pijnlijke spieren en elleboog kon ik me echt niet focussen op mijn naaiwerk. Ik zocht opnieuw troost bij de grote lichtbak. Geen zin om te naaien… en heb ik al gezegd dat ik me zielig voelde? Het hele spelletje heeft vier dagen geduurd.

Ik weet niet welke psychologische verklaring  jullie ervoor hebben, maar dit bloedstollend avontuur heeft mij een  ding duidelijk gemaakt: om te naaien heb je je ellebogen nodig. In gave staat, zonder dat er blauwe draden uitkomen alsof je die vergat af te knippen na het vasthechten. Ze zijn blijkbaar een onmisbare voorwaarde voor een goede naai-ervaring. Waarschijnlijk moet je ook iets meer zen zijn en mag je jezelf geen zielenpoot vinden omdat je gewoon stom gevallen bent, en de hoofdpijn zal ook niet geholpen hebben… maar toch. Ik houd het op de ellebogen.

Ondertussen is mijn periode van zieltogen volledig achter de rug en kan ik me weer vrolijk achter een naaimachine zetten. De draadjes zijn eruit en mijn armen plooien zich weer met duizelingwekkend gemak. Hoera! De dankbaarheid voor een goed functionerend lijf met leden is groot. Maar de vrees voor fietsende Britten is nog niet helemaal over. Ik houd ze in mijn vizier…

Tot schrijfs,
Margot