Ken je dat? Je hebt een superpatroontje gevonden maar na het afwerken van je patroon spijt van de stofkeuze… Of je twijfelt of je die print nu écht hiervoor moest gebruiken. Begrijp me niet verkeerd. Ik ben gek op prints. Streepjes, tartan, geometrisch… ik kick erop. Ik ben dan zo verliefd op een tekening dat ik andere belangrijke zaken uit het oog verlies zoals of die kleur wel bij mij past, de rekbaarheid… Soit, je herkent het waarschijnlijk wel.

 Neem nu de Mary die ik maakte in een zachte tartan print. Ik ben nog steeds gek op het stofje maar het is vrij donker voor mij. Een beetje te grijs, ik heb lichtere tinten nodig. Maar dat is het leuke aan zelf te naaien: je zoekt een andere stof, neemt datzelfde patroontje en hup, je bent weer vertrokken.

 

Tijdens een Stoffenspektakel ontdekte ik een fijn lapje van dat zachtroze waarvan mijn kleurenconsulent een rondedansje zou maken. Ik had me na Mary I voorgenomen om meer op mijn kleurenpalet te letten. En die mooie rozentint was daar ideaal voor. Maar toen ik het vastnam, moest ik toch even slikken: het was alsof ik een zeemvelletje in mijn handen had en dat gevoel ben ik echt niet gewend. Lieve had al eens een mooie jurk gemaakt uit een soort suède en ik was toen onder de indruk van het resultaat. Dus waarom zou ik het geen kans geven?

 

Vrolijk nam ik mijn overgetekende patroonstukken van Mary over en knipte de jurk uit. Ik was niet bijgekomen dus dezelfde maat mocht geen probleem zijn. Deze keer besloot ik er niet alleen een voering in te steken, maar er ook een beleg in te zetten. Weet je nog dat ik zwaar gevloekt heb op de voering bij mijn eerste Mary? Wel, sommige dingen veranderen nooit…

De kraag ging gelukkig wel wat vlotter en mijn rechte jurk kreeg stap voor stap meer vorm. Toen ze bijna klaar was, besloot ik nog eens te passen. Maar het kostte me verdorie veel moeite om mijn armen erin te murwen. Ik had er geen rekening mee gehouden dat ik flink ben gaan sporten de laatste tijd en ik vooral op schouders en armen wat spiermassa heb gekweekt. Niet dat ik de Hulk geworden ben maar suède heeft als nadeel dat het niet meerekt. Resultaat is dat ik dus half sta te dansen en/of te worstelen voor ik in mijn MaryII geraak. Eenmaal aan, zit ze best goed maar ik twijfel toch om de armen weer uit elkaar te halen. Of om te stoppen met sporten…

 

Maar ik ben heel blij met de kleur en dit jaargetijde is ideaal voor zo’n jurkje. Mijn voornemen om mijn kleurenkaart dus beter te volgen, is hierbij versterkt. Nu nog mijn voornemen om meer te passen tijdens het maken…

PS: nog eens een bedankje aan mijn fotograaf An die me uit de nood hielp. Ik hoop dat die hamburger achteraf gesmaakt heeft meid 🙂

Tot schrijfs,

Margot