Je ziet ze overal in de social media… jubelende naaisters die van de daken schreeuwen hoe blij ze zijn met hun creatie. Ik zie elke dag de mooiste jurken passeren, gevolgd door schitterende tunieken en perfect afgewerkte bloesjes. Vol bewondering scrol ik door de vele foto’s waarvan mijn mond af en toe open valt.
Ja hoor, ik besef heel goed dat ik zelf vaak op diezelfde social media verschijn met mijn succesverhalen. Net als velen onder ons ben ik fier op mijn naaisels. Want, eerlijk is eerlijk: het kost toch vaak bloed, zweet en tranen om tot een aanvaardbaar resultaat te komen, al lijkt het bij zovele anderen vanzelf te gaan.
Wanneer ik lees dat iemand een broek snel snel op drie uurtjes in elkaar heeft gestoken, of dat die mooie sweater op een paar uur klaar was, frons ik mijn wenkbrauwen. Ik kan dat dus niet… Zelfs met de kleinste en makkelijkste naaisels ben ik uren zoet. Elk kledingstuk, elke tas duurt dubbel of meer zo lang als in mijn hoofd. Als ik denk dat ik ‘het snel even zal fixen’ gaat het eigenlijk van bij de start mis. Het zijn net die dingen waar ik begin te prutsen en fouten maak. Stomme fouten ook… twee keer dezelfde mouw knippen, naadwaarde vergeten toevoegen of mijn strijkijzer te heet op mijn mooie kunstleer zetten. De laatste keer plakte de connector van mijn Marechal tas zelfs aan de zool van mijn strijkijzer. Wat voelde ik mij die dag een klungel…
Nog zo eentje: het Frida jasje van Fibre Mood. Ik zag het en dacht: “oh, het is niet gevoerd, dat is op een dagje klaar!” Oeps. Neen hoor, ik was al een hele avond bezig met patroon en stof tekenen en knippen. De volgende ochtend ging het meteen bij de zakken al mis. Mijn stofje leidde een hele leven en mijn technische kennis was ontoereikend. Daarna bleek ook de versteviging niet te doen wat ik wilde. Nu hoor ik je denken: “Het gaat bij iedereen wel eens mis” en dat is waarschijnlijk ook zo. Maar ik kan de keren al niet meer tellen dat ik bij het naaien denk: “had ik maar andere stof gekozen” of “verdorie, nu had ik toch de handleiding toch beter moeten lezen”.
Gelukkig ben ik een creatieve doorzetter en staat er aan de meet niemand te wachten die mijn tijd chronometreert of mijn foutjes met de loupe neemt. Het is maar hoe je het bekijkt. Een leuke probleemoplossing wordt al snel een patroonhack… die soms gekopieerd wordt door andere naaisters. Zalig toch?
Je zal mij nooit horen zeggen dat mijn naaisel perfect is, want ik besef meer en meer dat perfectie ook (vooral?) in mijn hobby niet bestaat. Je zal mij ook zelden horen vertellen dat het een makkelijk project was. Ik leer nog elke dag bij en dat gaat écht met vallen en opstaan.
Rij jij soms een foutloos parcours? Ik echt nooit! Maar aan het einde van de rit is er een constante: ik ben fier op mijn naaisel en schreeuw dat van de daken!
Tot snel,
Lieve
Girls in Uniform 
Beste Lieve, mijn mond viel ook soms open als ik las hoeveel sweaters èn nog een broek erbij soms op één dag genaaid werden! Totdat ik eens een resultaat van dichtbij kon bewonderen…eh bekijken ….Ik ben ondertussen al een vrij vlotte naaister (toch voor kinderkleding, minder voor mezelf) maar ik heb toch ook nog altijd mijn tijd nodig om iets deftigs en mooi te naaien èn af te werken! En dat klungelen ken ik ook nog altijd, naad vergeten bijsnijden…twee zelfde mouwen knippen….onlangs zelfs een gaatje in mijn voorpand (gelukkig van een babyjurkje waar ik nog stof genoeg van had om te herbeginnen) bij het locken! Ik denk zoals jij eerlijk beschrijft, dat we allemaal ons klungelen kennen! Blijf dus maar fijn verder doen zoals je bezig bent, ik blijf je graag volgen want het gebeurt zelden dat ik een creatie van jou minder mooi vind.
LikeLike
Dan klungelen we allemaal op onze eigen manier hè! Fijn om te lezen dat ik toch niet alleen ben.
LikeLike
Oef. Eindelijk iemand die het eerlijk durft zeggen. Ik ben soms echt gefrustreerd als ik bij anderen lees hoe “vlot” alles gaat (en bij mij het vaak meer de processie van Echternach lijkt (en is). Dus eerlijk? Ik voel me vaak een kluns als ik me vergelijk met andere naaisters. Maar ik ben wel trots als ik toch heb doorgezet. En het doet zo goed als een bekende tassenmadam zegt dat ze zelf ook traag naait (liever traag en goed dan….).
En zelf pep ik me, als het weer eens verkeerd gaat,op (vaak achteraf 😁) dat ik er toch weer uit geleerd heb en ik, de dingen die nu fout gingen, de volgende keren (heel misschien) zal kunnen voorkomen.
Maar ik wil wel benadrukken dat ik de mensen die en (heel) vlot kunnen naaien en een prachtig stuk afleveren, bewonder voor hun talent en kunnen.
Bij mij is het meer: chaos is my middlename.
LikeLike
Vergelijken met anderen is nooit een goed idee…
LikeLike
Het zijn de naaisels die het moeilijkste parcours kennen, waar je achteraf de grootste voldoening van hebt. Ik vind het net zalig om in de naaikamer alle zin van tijd te vergeten. Werk ik 1u of 3u aan een trui? ’t is pure me-time!
LikeLike
Helemaal waar!!!
LikeLike
Ha! Ik zal het wel nooit kunnen, foutloze projecten in recordtempo genaaid. Zo veel herkenning in je stuk… Mouwen andersom ergens ingezet, dat zit echt rottig. Verkeerd geknipt en dus een korter achterpand dan voorpand. Kak, stof niet eerst gewassen want het zal toch niet krimpen. En dan eindigen met onbedoelde driekwartmouwen dus maar weer een boord eraan geknutseld want dat is me te koud in de winter. Ik post ook wel eens wat op instagram wat niet goed gaat, maar je ziet anderen dat heel weinig doen. Soms komt het me ook voor alsof het een wedstrijd is… daar doe ik niet aan mee 😉 Of van die meewarige blikken van mensen die niet naaien… die dan vragen hoe lang je dan over zo’n jurk doet. “Kopen gaat een stuk sneller!” is dan het antwoord. Ja natuurlijk is kopen een stuk sneller. Maar dan heb je van die 13 in een dozijn kledingstukken die nooit helemaal goed passen. En wat je dan niet hebt, is de voldoening van een met liefde zelf gemaakt kledingstuk waar je trots op bent. Bedankt voor het delen van jouw gedachten hierover!
LikeLike
Neen, een wedstrijd is het écht niet! Ik laat me niet ontmoedigen door anderen die het beter of sneller doen. Ik zit in mijn cocon en ik doe mijn ding.
LikeGeliked door 1 persoon
Heel herkenbaar verhaal. Ik denk als ik bij een kledingstuk of iets anders zoals een tas of knuffel niet op zijn minst één keer het tornmesje heb gehanteerd dan doe ik iets fout. Dan zie ik iets over het hoofd. En al mag het eindresultaat perfect ogen het is door mij alles behalve volgens de regels der kunst en het ziet er altijd anders uit dan het origineel. Een T-shirt in één uur? No way. Minstens 3 uur exclusief 30 minuten knippen. Voor mij is het hele proces ontspanning zonder stress. Zolang iedereen nog met plezier draagt en gebruikt wat ik gemaakt heb maak ik me geen zorgen. Zeker niet als deze mensen ook nog terugkomen en vragen of ik alstublieft nog iets wil maken.
LikeLike
Ik ben het helemaal met je eens.
LikeLike
Ik ben ook zo een taffelgeval , dan leg ik het even weg en begin een tijdje later opnieuw .
LikeLike
Opzij leggen… ik weet dat dat beter zou zijn, maar dat lukt me dan niet.
LikeLike