Hoewel ik meestal voor mezelf naai, is het wel leuk om eens iets te in elkaar te steken voor iemand anders. Alleen wordt de druk er niet minder op, want hoe weet je zeker dat je keuze qua stof en patroon ook voor hen een geslaagde missie was? En wat met de kleine foutjes die in je naaisel kruipen? Om nog maar te zwijgen over hoe je kunt nakijken of alles wel goed zal passen. Kortom: dikke stress!

Maar toch, iets maken voor een ander geeft veel voldoening. Ik ben echter kieskeurig wie ik met mijn cadeautjes blij maak. Broerlief is een geliefkoosd slachtoffer: het moet stevig in elkaar zitten en functioneel zijn. Dat er eens een stiksel wat scheef zit, daar maakt broer zich geen zorgen over.

Hij was vorig jaar erg blij met zijn aangepaste Wout die vooral lekker warm was. Het nadeel was dat zo’n hoodie met twee lagen fleece in een grote spons verandert als je op het dak zit en het begint te regenen. Dus had ik hem beloofd dat ik zou uitkijken naar een stof die warm, wind-, water- en vonkafstotend was, want als dakwerker is dat de stof die je nodig hebt. Dat vonkvrij stofje heb ik nog niet gevonden maar een gevoerde softshell zou een mooi oplossing voor de rest bieden. Via Stoffen.net vond ik een mooie grijze soft shell. Niet mijn favoriete kleur maar je kan toch moeilijk met een gebloemd stofje een vest voor een dakwerker maken hé. Ik vind moeilijk stoffen met een tekening die echt mannelijk zijn.

Ik had mijn broer aangekondigd dat zus een kerstcadeautje zou maken en of er nog speciale wensen waren behalve dat de stof een wind- en waterhoos, een sneeuwstorm en een drakenadem moest kunnen weerstaan? Niets speciaals voor meneer maar geen kap, een betere rits, stevigere boordstof en weeral zakken op de rug, deze keer met een tussenstiksel graag. Juist… U vraagt, wij draaien, dus zocht ik in Stitch en Co een mooie voering en boordstof die toch wat stoerder waren. Klaar om eraan te beginnen twijfelde ik lang voor de maat. Broerlief is een L maar als je op een dak moet werken, draag je meestal meer laagjes dus besloot ik een XL te maken. Gelukkig maar want een L was echt wel te krap gebleken.

• 

Ik mocht natuurlijk niet vergeten mijn Wout wat te tweaken. Broerlief wou geen kap dus zorgde ik dat zijn kraag hoog genoeg was en hij die vast kon zetten met velcro. Ik gebruikte een mooie metalen rits en stevige boordstof zoals gevraagd. Door de zak op de rug door te stikken in het midden, zouden zijn spullen er minder snel uitvallen. Check in the box!

• 

• 

Deze keer kon ik broer niet als model laten optreden door corona dus zette ik de paspop op de koer en trachtte ik mijn Wout zo deftig in beeld te brengen. Dan nog mooi inpakken in een (laat) kerstcadeautje en Wout de Tweede was klaar om afgegeven te worden. Boerlief was weer superenthousiast over mijn cadeautje en dat is altijd zo fijn om te horen.

• 

• 

Ben benieuwd wat volgend jaar zijn verlanglijstje gaat zijn. Voor broerlief is deze alvast met veel liefde gemaakt.

Tot schrijfs.

Margot