Een wat zwaardere sweaterstof vraagt in mijn ogen om iets anders dan een typische sweater. Deze Minerva Core Range fleece back stof in helder jeansblauw deed mij op zoek gaan naar een soort vestje in rekbare stof. Enter Knip 10/2022, waar patroon 26 mijn aandacht trok.

De kleur van de sweaterstof is iets feller dan op de foto van de Minerva site, waar het een heel licht jeansblauw lijkt. Omdat ik bang was dat het een beetje te ‘egaal’ zou zijn als ik de hele trui in dat blauw maakte, ging ik in mijn restjesbak op zoek naar een bijpassende stof. Ooit maakte ik de Clea bomber van Bel’Etoile in een prachtig bruin-blauwe gebreide stof met kleine glinstertjes erin. Het blauw in die stof paste perfect bij de Minerva stof.

Vol goede moed begon ik aan de sweater, maar al bij het doorlezen van de werkbeschrijving zakte de moed mij in de schoenen. De werkbeschrijvingen van Knip zijn heel basic en vaak zie ik in het begin niet hoe ik bepaalde dingen moet doen. Ervaring leerde me echter dat het altijd wel goed kom, zolang ik maar netjes stap voor stap doe wat er staat. Ik zette mijn drempelvrees dus opzij en deed moedig verder!

Patroondelen getekend en geknipt, besefte ik dat ik geen passende rits had voor de sweater. Op naar Veritas dus, op fietsafstand van huis. In eerste instantie dacht ik dat ik het juiste kleur niet zou vinden, want ik vond geen passend blauw. Gelukkig besefte ik, vlak voor ik teleurgesteld weg wilde fietsen, dat je maar een heel klein stukje van het ritslint zou zien. Ik nam de kleur mee die er het dichtste bij zat en hoopte op het beste.

Voor- en achterpand zaten snel in elkaar, maar ik had de indruk dat de mouwknop van de samengestelde mouw wat te groot was. Lag het aan het patroon, aan mijn naaikunsten of aan de vorm van mijn schouder? Geen idee. Maar ik moest een stukje van de voorkant afhalen voor de mouw mooi in het armsgat paste. Gelukkig rijg ik mijn mouwen altijd eerst in, want heel vaak lukt het me niet om een mouw van de eerste keer perfect in te steken. Dus dat euvel was snel opgelost.

Met de kraag heb ik wel wat geworsteld. Blijkbaar was de gekozen stof niet rekbaar genoeg, want aan het einde van de naad had ik een stuk stof te kort. Omdat ik de kraag uit een restje geknipt had, kon ik ze niet opnieuw knippen. Ik besloot dus een stukje sweater aan het uiteinde toe te voegen, maar dat zette ik in eerste instantie aan de verkeerde -zichtbare- kant. Het moest aan de kant die onder de overslag zat opdat het onzichtbaar zou zijn. Dat werd dus tornen, vloeken en foeteren…

Waar ik, bij het lezen van de beschrijving, eerst niet goed wist hoe, ging de rits er dan wel weer heel vlot in. Soms denk ik dus veel te veel na. Gewoon doen wat er staat en alles komt goed! Gelukkig paste de kleur van de tandjes ook heel mooi bij mijn stoffen, en inderdaad: van het ritslint zie je zo goed als niets. Kleurenstress voor niks dus.

Geen parcours zonder hindernissen deze keer, maar aan het einde van de rit heb ik wel een heerlijk warm, tof sweaterjasje dat perfect past. Daar doe ik het voor!

Tot snel,
Lieve