De collectie door mij gemaakte tassen en tasjes van mijn zus barst intussen bijna uit haar voegen. Voor zowat elke verjaar- of kerstdag vraag ik haar waar ik haar mee kan plezieren. Tot mijn grote vreugde vraagt ze vaak een maaksel van mijn hand. Zo ook voor haar verjaardag deze zomer…

Tijdens uitstapjes draagt Elke altijd een heuptasje bij zich. Haar exemplaar was al een aantal jaren oud en aan vervanging toe. Voor het voorbeeld dat ze mij toonde, kon ik niet meteen een bestaand patroon bedenken. Ik toonde eerst de heuptasjes die ik eerder al maakte voor mezelf, Wolf en papa, maar het was niet exact wat ze zocht. Voor mezelf wilde ik al een tijdje de Rikka van Hansedelli maken, maar Elke twijfelde of dat het wel was. Ook de Walkynette van Katrienette passeerde de revue, maar die vonden we allebei nogal groot om te gaan wandelen. Dus zocht ik verder…

We geraakten er niet uit, maar mijn ‘goesting’ om voor mezelf een leuke Rikka te maken was wel aangewakkerd. Dus legde ik het project voor mijn zusje even opzij en ging aan de slag met twee prachtige kunstleren van bij Toverstof: een witte met een kabelmotief, en eentje met roze dotjes. Die combineerde ik met een rits van Ateljee Caro, roze fournituren, tassenband en een roze sluiting van ZipperZoo. De voering kwam dan weer van De Stoffenknop. Ja, ik dook dus mijn voorraad in…

Zoals het wel vaker gebeurt wanneer ik aan het naaien ben, werd ik gaandeweg verliefd op de manier waarop alle puzzelstukjes in elkaar klikten. Bij zulke projecten loop ik om de haverklap met een nieuw afgewerkt deel naar beneden om mijn ventje te tonen hoe mooi het wel is… Om maar te zeggen: ik zag het helemaal goed komen met het schattigste heuptasje ooit!

Tijdens het verjaardagsfeestje van mijn zus toonde ik haar fier mijn ‘maaksel’, als voorbeeldje voor haar cadeau. Ik zag haar ogen blinken terwijl ze het tasje langs alle kanten bekeek en herbekeek, en ik dacht: “Lap, deze ben ik dus kwijt :-)”. En ja hoor, toen ik haar vroeg of ze het wilde houden, hoefde ik geen overtuigingskracht te gebruiken. Nooit, maar dan ook nooit had ik gedacht dat Elke en ik dezelfde smaak zouden hebben qua heuptasjes. Ik maakte snel nog wat foto’s van de Rikka, tussen de regenvlagen door, voor ik het bij haar achterliet.

Ik verliet het feest dus met lege handen, maar met een blij hart, omdat ik mijn zus opnieuw gelukkig had gemaakt met een zelfgemaakt cadeautje. Nauwelijks een dag later kreeg ik het ultieme bewijs dat haar Rikka gebruikt werd, want mijn schoonbroer stuurde een foto van lachende-zus-met-Rikka. Zalig toch!

Tot snel,
Lieve