Ergens in een ver verleden maakte ik twee Stinger prototypes voor mezelf en mijn ventje. Al naaide ik ze in goedkope materialen, die twee gaan nog steeds overal met ons mee naartoe. De mijne diende vooral om mijn uniform mee naar het werk te nemen. Intussen heeft de Stinger al een hele evolutie doorgemaakt en naaide ik talloze exemplaren als cadeau voor de mensen die ik graag zie. Telkens ‘vergat’ ik mezelf…

Hoog tijd dus om daar verandering in te brengen! Dat Serial Bagmakers een tijdje geleden een relatief onbekende ‘tassenstof’ op de markt bracht, was mijn grote motivator. Met dat geprinte vinyl wilde ik natuurlijk wel eens werken. Serial Bagmakers verkoopt het in heel wat prints en kleuren. Ik koos voor een rustige print, en gebruikte de roze ‘Splatter’ als accent in mijn Stinger. Het zachte roze is bezaaid met witte en gouden spetters, wat de vinyl heel makkelijk combineerbaar maakt met andere kleuren en materialen.

Het bruine kunstleer kocht ik ooit, lang geleden, op ‘mijn’ eerste Stoffenspektakel. Volgens mij is het een soort meubelmateriaal, heel geschikt voor tassen. Daarbij combineerde ik de roze vinyl en koperkleurige fournituren, alles van Serial Bagmakers. Voor de voering nam ik een paars-roze glittercanvas uit mijn voorraad. Die kocht ik ooit bij ZipperZoo. De leuke bruin-gouden paspel in het voorpaneel vond ik bij Veritas. De tassenband komt van bij Toverstof.

Als je geen hoofd hebt, moet je benen hebben! Of in mijn geval: extra materialen.

De aandachtige kijker zal zien dat ik niet enkel roze canvas gebruikte voor de voering. Om te beginnen had ik niet voldoende van die mooie stof. Ik had ergens nog een restje katoen liggen, dat er qua kleuren goed bij paste. Dat gebruikte ik om de zakken mee te voeren. In principe had ik daardoor nét genoeg om alle zichtbare delen te knippen uit de roze canvas, wat ik in eerste instantie ook deed.

“Als je geen hoofd hebt, moet je benen hebben”, zei mijn grootvader altijd. Of in mijn geval: als je geen hoofd hebt, moet je op zoek naar extra materialen! In de huiswerkgroep van de Stinger (de filmpjes kan je nog bekijken op YouTube) heb ik het keer op keer herhaald: “Wil je een langere rits dan het patroon, moet je niet enkel de onderste patroondelen korter knippen, maar moet je ook de ritsdelen én de rits langer knippen”. Wat was ik vergeten….?

Yep, met mijn warhoofd knipte ik bovenaan de originele lengte, waardoor mijn omtrek veel te kort was. Dus moest ik improviseren. Ik had nog een stuk rits dat lang genoeg was (oef!), maar verder had ik van geen enkel materiaal voldoende. Ik besloot het accentpaneel bovenaan te laten doorlopen en puzzelde korte stukjes uit mijn kunstleer en vinyl. Dat lukte nét. Maar met de beste wil van de wereld kreeg ik dat niet uit de canvasresten gepuzzeld. Daarom gebruikte ik een restje ‘Splatter’ waterafstotende canvas, waar ik een lunchtasje uit maakte. Het mooie paars paste gelukkig perfect bij de andere kleuren. Oef oef oef!

“Was de vinyl fijn om mee te werken?”, hoor ik je vragen. Wel, het is tweeledig. Het is een dik en haast onkreukbaar materiaal, perfect voor onverwoestbare tassen. Maar de dikte zorgt er ook voor dat je de vinyl niet zomaar voor gelijk welk patroon kan gebruiken. Het geeft hele dikke naden en is door de stugheid moeilijk keerbaar. Het keergat van de Stinger maakte ik dus extra groot en zo lukte het wél. Het stikken is daarentegen een feestje. Mijn machine ging door de vinyl als door boter. Je hoeft er zelfs geen speciaal voetje voor te gebruiken. Wel opletten dat je niet verkeerd stikt, want een gat blijft eeuwig een gat. Maar persoonlijk vond ik het heel fijn om mee te werken. Ik zou zeggen: probeer het gewoon eens uit!

Het resultaat is een Stinger met een verhaal, die ik fier meeneem naar mijn werk. Ja, ik maakte foutjes en hij is niet ‘zoals het hoort’. Maar ach, hij is van mij!

Tot snel,
Lieve