Een paar weken geleden stuurde Margot ons twee dozen vol naailekkers op, vanuit het verre Mali. Omdat ze nogal lang onderweg waren, beschreef Margot gisteren hier alvast wat ze van ons verwachtte. Een heuse Afrikaanse naaichallenge!
Alsof het lot het zo bepaalde, arriveerden de langverwachte dozen een paar uur na publicatie op een bureau in Evere. Mijn ventje vertilde zich haast aan aan het gewicht. Wie verwacht ook, dat twee dozen met ‘stofjes’ zoveel wegen?
’s Avonds werd alles duidelijk… Margot heeft zich eens lekker laten gaan, en stuurde ons niet minder dan elf prachtige stoffen, waarvan sommigen zelfs vier meter lang! Ze uitpakken alleen al was een klein feestje voor mij. Er zat ook een leuk briefje bij voor de drie achtergebleven naaisters, waarin onze girl in Mali beschrijft waar de stoffen vandaan komen, hoe we ze moeten wassen, en dat ze toch graag zelf ook een stukje van die prachtige roze batik (rechts onderaan) wil krijgen.
De uitdaging? “Verdeel de stoffen onder jullie drietjes, en maak er elk twee creaties mee”. Aangezien we niet bij elkaar in de buurt wonen, verliep het keuzeproces via Messenger op Facebook. Ik had verwacht dat het een zware bevalling zou worden. Maar volgens mij is Margot helderziend, want de drie meiden maakten elk totaal verschillende keuzes. Geen catfight dus, tussen de Girls in Uniform.
Nu wachten er twee van de drie pakketjes op een nieuwe eigenares. Mijn katoentjes zitten alvast in de wasmachine, want ik kan er niet snel genoeg mee aan de slag gaan!
Verlies onze blog niet uit het oog, want de resultaten zie je de volgende maanden zeker hier verschijnen.
Kan jij raden, welk pakketje naar welke girl gaat?
Stuur ons gerust ook nog wat ideetjes, want een geschikt patroontje zoeken, is allesbehalve evident!
Tot snel,
Lieve
Maar een pakje met wat? Ah, stofjes natuurlijk, en daar hebben ze er in Mali veel van. Ik kijk al maanden mijn ogen uit, hoe elegant de Afrikaanse dames hier gekleed lopen. Lange rokken of strakke kleedjes met de meest drukke en fleurige prints… ze staan er schitterend mee. Yep, de trots en fierheid van een Afrikaanse vrouw, we kunnen er soms nog iets van leren. Ik voel me altijd een boerin in mijn militaire, niet-getailleerde woestijnkloffie met bottines. Niet echt de meest elegante kledij.
We spreken zo ongeveer anderhalf jaar geleden, toen ik startte met mijn lessen bij 
Eigenares Els startte Stitch and Co twee jaar geleden op, samen met haar moeder en nichtje. Na jaren te hebben gewerkt in het modegebeuren en de stoffenwereld, besloot ze haar droomproject op te bouwen. Je kan er stoffen en fournituren kopen, maar de winkel is ook een naaicafé, waar je zowel de naai- als lockmachines kunt gebruiken. Niet alleen zijn er regelmatig workshops, de winkel wordt ook druk bezocht door naaisters die even wat raad nodig hebben. Ik heb het er eigenlijk nog nooit leeg geweten.
Achter in de winkel staan de tafels met machinerie. Els gebruikt, net als ik, Pfaff Selection, dus ik voelde me er onmiddellijk op mijn gemak. De Bernina lock was voor mij de eerste kennismaking met een lockmachine. Na mijn eerste les heb ik thuis dan ook luid aangekondigd dat ik een lockmachine nodig heb. Als tip kan dat tellen…
Dan zijn de workshops van 
zijn Katrien en haar dames steeds in de buurt om je met raad en daad bij te staan, zonder belerend over je schouder te loeren. Ze adviseren je over patroon en stoffenkeuze, en helpen je de juiste technieken uit te voeren. Je knipt en naait aan je eigen tempo, en onder het genot van een drankje en een gezellige babbel tover je heel wat moois vanonder je machine. Er wordt wat afgelachen op die avonden, en ik leerde er 
Een heupslip (bomma-model en kei comfy), en een lager model. Mijn eerste onderbroekenpoging was niet echt een succes, maar thuis kreeg ik wel de kriebels om het opnieuw en beter te doen.
Verder kon ik er nog heel wat edities van Knippie, Burda en van La Maison Victor doorbladeren. Geen twijfel meer of ik een bepaald boek met leuke patronen moet kopen. Ik doe het gewoon niet en kom ze in alle rust lekker overtekenen. Ik heb vandaag al eens zitten neuzen in het boek Little Black Dress en yep, daar liggen al heel wat toekomstige projectjes op mij te wachten.
onzus was zo lief met de hoed rond te gaan, zodat ik dit pareltje met kerst onder de boom vond. Intussen is mijn ‘broertje’ alweer enkele maanden mijn trouwe bondgenoot. Waarom ik deze machine koos? Eerst en vooral wilde ik een betrouwbaar toestel met een krachtige motor, zodat ik verschillende lagen jeans de baas kan, als ik dat ooit zou willen. Een machine die niet bang is van tricot, want je kan de druk van je persvoet aanpassen, zodat je soepel stofje niet naar binnen geduwd wordt, maar mooi meeloopt met de naald.
Girls in Uniform 