Het kan wel eens gebeuren dat ik op het eerste zicht wild ben van een patroontje, maar dat ik gaandeweg begin te twijfelen of het wel mijn ding is. Zo ook met de Thea van Zonen 09. Ik zag heel wat toffe exemplaren passeren en omdat de patronen van Zonen 09 van topkwaliteit zijn, besloot ik de ‘vrouwelijke Theo‘ voor mezelf te kopen.

Het perfecte stofje had ik ook nog liggen… Ik kocht ooit tijdens een stockverkoop drie meter viscose bij Toverstof. Daarvan maakte ik mijn eerste Lux dress, maar ik had nog een mooie lap over. Nu schijnt blauw mij goed te staan… dus een hemdje in mijn lievelingskleur kon er nog wel bij.

Toen ik wilde bepalen welke maat ik volgens de tabel moest maken, begon ik toch een beetje te twijfelen… Niet dat ik wakker lig van een cijfer, maar de tabel gaf aan dat ik een maatje 38 moest naaien. Ik weet dat het een wijd model is, maar ook bij nameten op het patroon leek het mij wel heel groot uit te vallen. Ik overlegde met mijn bestie, ook een grote Zonen 09 fan, en besloot voor een 34 te gaan. Als het dan toch te klein zou uitvallen, was het mijn eigen domme fout!

De Thea kan je maken in een versie met lange of korte mouwen, met rugplooi of zonder, met kraagje of zonder… Omdat ik niet zeker was van de maat, besloot ik het simpel te houden: ik koos voor een versie zonder kraagje, met korte mouwen en zonder rugplooi.

Ik ben geen expert in hemdjes naaien, maar dankzij de fantastische handleiding van designer Sharon liep alles verrassend vlot. De afwerking van de Thea is supermooi en oogt heel professioneel. Het is zo’n kledingstuk dat menig kritische blik kan doorstaan!

Jammer genoeg bekoelde de liefde bij de laatste pas. De keuze om voor een 34 te gaan was zeker de juiste, want zelfs nu is de blouse nog aan de ruime kant. Door mijn stofkeuze in combinatie met de korte mouwen, deed de bloes mij bovendien een beetje denken aan schilderschort… Ik verkondigde overal dat dit hemdje niet veel gedragen zou worden.

Maar kijk, aangezien ik elk kledingstuk voor de blog laat fotograferen, gooide ik de bloes -ondanks mijn negatief gevoel- niet in de vuilnisbak. Ze bleef een paar maand op de kapstok hangen tot ik de moed verzameld had om ermee op de foto te gaan. En… wonder boven wonder… Ze staat mij! Geen idee waar dat negatief gevoel vandaan kwam. Zeker in combinatie met mijn bleke jeans vind ik ze leuk.

Zo sloeg mijn humeur weer over naar de andere kant. Leve de Thea! Op naar de volgende?

Tot snel,
Lieve