Hoera… het is lente! Of nee, toch nog niet want het is weer beginnen sneeuwen… maar straks is er weer zon. In ons belgenlandje weet je nooit wat de meteorologische dag brengt. En dat maakt het maken van kledij soms makkelijk want zelfs een warme cardigan kan in de lente nog haar nut hebben. Ik heb een dubbel gevoel bij cardigans. Het is handig, je kan het lekker over een lichter kledingstuk dragen, maar ik vind dat ik er vaak uitzie als een seut of als een bomma.

Toch had ik het plan om mezelf in de winter te verwennen met een warm, gebreid, leuk stofje en om me toch aan een cardigan te wagen.

Het gebreide stofje vond ik bij Marie Karo, een gebroken wit breiwerk van La Maison Victor, maar een patroon dat me aansprak, was moeilijker te vinden (wie zei ook alweer dat ik moeilijk ben?). Geen patroon = geen naaisel, dus het zag ernaar uit dat mijn breistofje zou overwinteren in de stoffenstapel. Maar tijdens een naaiweekend met Stekt en Zwygt in Koksijde stootte ik plots op de foto van de Claire cardigan in LMV januari-februari 2017 en die zag ik direct zitten om te maken. Stom toevallig had ik het stofje mee dus was het snel beslist, ik ging voor Claire!

In het patroon staat dat je de zakken zelf kunt breien en er dan op kan naaien, maar jullie weten: mijn breien is nog niet om naar huis over te schrijven… dus twee stukjes stof knippen was een beter idee. Omdat mijn gebreide stof al wat gewicht heeft op zich en Claire een vrije lange cardigan is, heb je wel direct een zwaar kledingstuk. Ik was bang dat de cardigan zou uitzakken door haar eigen gewicht en dan zie je er helemaal niet meer stijlvol uit. Een goede raad van een doorwinterde naaister ter plaatse: zet er een boord aan zodat je het stofje een beetje kunt verstevigen. Pff, het is natuurlijk wel extra werk, maar ik ben heel blij dat ik nog eens braaf geluisterd heb naar die goede raad, want het maakt wel al het verschil.

De cardigan in elkaar steken was echt niet moeilijk. Rugpand, voorpand, zakjes erop, mouwen eraan en Claire is klaar! Ik heb nog getwijfeld om nog een paar leuke grote knopen op de zakken te zetten en een haakje om hem dicht te kunnen doen, maar ik vond ze zo mooier. Sometimes less is more.

Resultaat: ik heb een heerlijke cardigan die ik kan combineren met een jeans of een geklede broek, en wat is-ie lekker warm. Soms vragen de mensen mij of ik ze zelf heb gebreid, want op het eerste zicht lijkt het gewoon een breisel. Maar zij die mijn breikunsten kennen, weten dat de dag dat ik zo een regelmatig breisteek heb… wel, die dag moet nog uitgevonden worden.

Als ik kijk naar de weersvoorspellingen voor de volgende weken moet ik mijn Claire nog niet te snel opbergen, want het wordt weer een Belgische lente met sneeuw, zon, hagel en mist, allemaal op een dag. Toen naaimaatje Veronic mijn foto’s nam, was het nog guur en winters, maar zelfs met de eerste bloesems zal mijn Claire nog van pas komen.

Hou jij van cardigans? Laat maar weten en tot schrijfs!

Margot