Omwille van de corona-pandemie was het al een tijdje geleden, maar eind oktober konden we eindelijk opnieuw naar het ‘Belgian Air Force Galabal’. Dé gelegenheid om mij schaamteloos te laten gaan in kapsel, make-up én kledij. Want nergens anders zie je vrouwen in mooiere jurken, en feesten alle mannen perfect uitgedost in smoking of ‘spencer‘, zoals de galakledij van de luchtmacht heet.

Mijn ventje was fotograaf van dienst tijdens het bal, dus schreef ik Girl in Uniform Margot en één van onze beste vrienden, Erwin, in voor de avond. Natuurlijk wilde ik het liefste in een zelfgemaakte jurk naar het bal gaan, maar dat bleek niet zo evident te zijn. Ik heb een paar patronen liggen van klassieke avondjurken, maar geen enkele vond ik geschikt voor de avond. Het kan zijn dat ik drempelvrees had, maar ik zag mezelf niet rondlopen in zo’n klassieke prinsessenjurk.

Ik zocht het internet af, maar vond geen patroon naar mijn zin. Logisch, want ik wist ook echt niet wat ik wilde. Iets asymetrisch misschien? Of een bustierjurk? Ik kwam er niet uit… Tot ik de vraag stelde in de Designer Stitch testersgroep. Iemand raadde mij aan de Camelia jurk te verlengen, en dat leek mij wel iets! De faux-wrap jurk heeft een prachtig decolleté en zet de taille mooi in de verf dankzij strategisch geplaatste plooien. Bovendien had ik ze al gemaakt en wist ik dat ze mij goed zou staan. Meer dan de rok van het patroon een heel stuk verlengen (die lijn staat aangeduid op de patroondelen) moest ik niet doen.

Nu kwam misschien wel het moeilijkste: feestelijke stof vinden die de jurk ‘gala’ waardig maakte. Dat werd een zoektocht van verschillende maanden. In de zomer hebben de meeste winkels blijkbaar geen feestcollectie binnen. Ik werd er wanhopig van. Tot ik met vriendin Lieve naar een mij onbekende winkel ging. Over die ervaring ga ik niet uitbreiden, want ik werd er op een heel vervelende manier behandeld, maar ik kwam wel met twee prachtige stoffen buiten. Eentje voor de jurk (een feestelijk donkerblauw fluweel), en eentje voor een bijpassende bolero.

Die bolero maakte ik met het Simplicity 2442 patroon (ooit kocht ik het bij Mertens Mercerie, nu Toverstof Melle). Een week voor het bal had ik geen tijd meer om nog een proefversie te maken, dus het was een grote gok in mijn mooie stof. Ik maakte eerst de voering en van daaruit deed ik de aanpassingen ook aan de buitenkant. Gelukkig was het geen moeilijk patroontje, want ik moest toch nogal wat aanpassen. Ik wilde dat het vestje tot aan mijn taille kwam, dus verlengde ik het. Daarnaast leek de bolero wel drie maten te groot. Ik nam een stukje in midden achter, en de rest corrigeerde ik aan de zijkant. Daarnaast maakte ik de mouwen wat langer, zodat het jasje nu 3/4 mouwen heeft. Ik maakte ook een bijpassend tasje. Mijn zoveelste Neo van Kaur Threads, in een combinatie van mijn bolerostof en zwart kunstleer, maar daar heb ik jammer genoeg geen foto’s van. Misschien maak ik daar nog wel eens een aparte blogpost over…

Zo was ik, vier dagen voor datum, klaar met mijn volledige outfit. Ik bespaar je mijn gestress over bijpassende schoenen en juwelen, en over de zoektocht naar een betaalbare kapper in het Brusselse om ‘iets’ met mijn haren te doen. Uiteindelijk besloot ik van thuis te vertrekken en naar mijn eigen kapster te gaan, die er de krultang in zette. Leuk hoor, zo’n chique feest, maar er komt toch wat bij kijken…

Margot ontmoette ik in het hotel, waar mijn liefste en ik voor de gelegenheid zouden overnachten. Zij was prachtig uitgedost, maar vond jammer genoeg geen tijd om haar outfit zelf te maken. Samen trokken we richting Melsbroek, waar het bal plaatsvond in de immens grote en prachtig versierde hal van de A400M, een militair vrachtvliegtuig.

Het werd een heerlijke avond vol glitter en glammer, dansen, lekker eten en blij weerzien met collega’s van de Luchtcomponent en daarbuiten. Maar vooral… was het een avond in het teken van de vriendschap.

Tot snel,
Lieve