Ik loop graag. Met muziek in mijn oren of goed gezelschap dat me wat vooruit trekt zonder Usain Bolt te willen kopiëren… ik vind het zalig. Thuis loop ik meestal in de fitness, minstens een keertje in de week. Elke zondag spring ik op de fiets en rijd ik mijn loopband tegemoet. Met het Belgische weer kan dat ritje van een paar kilometer wel tegenvallen, zeker nadat je al tien kilometer achter de kiezen hebt. Een goede sweater met kap kon ik dus wel gebruiken. Ideaal om in onze sportmaand snel even in elkaar te flansen.
Hoewel, snel…
Ik nam het Veritaspatroon Esther en besloot de korte versie zonder zakken te maken. Een leuk sweaterstofje had ik nog van mijn eerste blogmeet van Davina liggen, en dat gewoon smeekte om daarvoor gebruikt te worden. Alleen… het was wat dunnetjes en zou me op mijn fietstochtje weinig warmte of bescherming tegen de wind bieden. Dan maar voeren, hoewel ik afwerking met voering niet makkelijk vind. Een zachte grijze fleece en wat boordstof van Nostex zouden me zeker warmer houden.
Ik heb lang getwijfeld of ik de boordstof en de rits in het roze zou doen. Ik ben wel een meisje maar het leek me iets te Barbie-achtig. Om toch een klein roze detail te hebben deed ik de sierstiksels op mijn schouders en aan de rits met een roze garen. Een klein Barbie-gehalte dus…
Hoewel de voering het ding lekker warm maakt, vloekte ik wel bij het afwerken, want die voering netjes op de boordstof omplooien en stikken is niet simpel. Ik had gelukkig al wat training gehad met de hoodie voor broerlief dus ik was best tevreden over het resultaat. Totdat ik het ding eens aandeed en zag dat het als een zak rond mijn lijf hing. De nuchtere opmerking van manlief: “Daar mag toch wat ingenomen worden” was voldoende om het tornmesje weer boven te halen. Ik heb uit beide zijden zes centimeter uitgehaald, wat natuurlijk weer aanpassingen vroeg aan de boordstof.
Je kan je al inbeelden hoe lang ik heb zitten werken om die vest wat te ont-zakken. Nu ben ik er tevreden mee: een vrolijk jasje met mini-barbiegehalte en een warme voering, die me waarschijnlijk beter gaat dienen in de winter als nu in het voorjaar.
De koude wind gaat me op de fiets niet meer kunnen deren in mijn zelfgemaakte Esther. Maar die kilometers op de loopband… die blijven pijnlijk, vooral de laatsten.
Tot schrijfs,
Margot
Iedereen herinnert zich nog het stofje waarmee je je eerste draagbare kledingstuk maakte. Bij mij was het een soort mint-groen. Maar wat ik me beter herinnerde, was mijn eerste duurdere stofje. Geen simpele katoentjes meer, maar iets waar je meer voor betaalt en waar je iets speciaals mee wilt maken.
Voor mij had de jurk veel nieuwe technieken. Eigenlijk; een jurk maken was gewoon nieuw. En wat zei ik ook alweer over lostornen van geweven stoffen? Juist… Dus om mijn stofstress wat te verminderen, maakte ik voor de eerste keer een toile met baalkatoen. De rok in katoen heb ik niet afgemaakt, maar het bovenste gedeelte inrijgen, de mouwen inzetten, je plooi- en figuurnaden overtekenen, daarna aanpassen (en uit miserie weer naar je eerste ontwerp terugkeren)… Yep, mijn toile was een goed idee.
Met iets meer zelfvertrouwen ben ik aan het echte werk begonnen. Het moeilijkste was de figuurnaden van je top mooi laten overlopen in de nepen van de rok. En zorgen dat je niet teveel moet lostornen… want dat was niet te doen.
Een maand geleden deden Lieve en ik mee aan een blogmeet annex sew challenge (lees: Lieve schreef ons in en ik ging mee). Ik had nog nooit van het ene noch het andere gehoord, dus weeral een nieuwe uitdaging. De blogmeet bleek een leuke ontmoeting met andere dames die over naaien blogden. We zaten daar maar liefst met vijfentwintig dames gezellig te tateren. Nooit gedacht dat er zoveel naaiblogs waren, ik moet dringend bijlezen…
Nu nog die moeilijke techniek… ik ging enerzijds voor een blinde rits (niet echt moeilijk, gewoon rottig) en anderzijds een gedurfde print: een dikke katoen met geometrisch dessin, zodat het puzzelen werd om alle lijnen mooi te laten doorlopen.
De rits er inzetten bleek weer moeilijker. Blinde ritsen zijn nooit mijn vrienden geweest; ik slaag er nog steeds niet in die in één keer goed te stikken. Nu moest ik niet alleen zorgen dat die rits goed zat, maar ook dat de print van beide rugpanden mooi doorliep. Stress…
De voering was wat moeilijker af te werken aan de armen, waarschijnlijk omdat ik verkeerd begonnen was. Maar nu ben ik helemaal op de hoogte hoe het moet, én hoe je het kunt oplossen.
Girls in Uniform 