Iedereen herinnert zich nog het stofje waarmee je je eerste draagbare kledingstuk maakte. Bij mij was het een soort mint-groen. Maar wat ik me beter herinnerde, was mijn  eerste duurdere stofje. Geen simpele katoentjes meer, maar iets waar je meer voor betaalt en waar je iets speciaals mee wilt maken.

Het was in mijn boek van Love at First Stitch dat ik de Meganjurk zag, en ik kon niet wachten om het ding te maken: simpel model met figuur- en plooinaden, en leuke korte mouwtjes. De kleur was direct beslist: iets roze, maar geen kauwgumtint. In Nostex van Mechelen zag ik een geweven, oud-roze stof die me direct aansprak, maar ook allerlei alarmbellen deed afgaan: zoiets duur voor mijn tweede kledingstuk… Zag ik het weer niet te groots? En geweven stof – is dat makkelijk los te tornen? Maar de verkoopster zag de foto in het boek en flapte er uit: “Dat zou echt wel perfect zijn”. Ja, wat moet je dan als beginneling nog zeggen?

Voor mij had de jurk veel nieuwe technieken. Eigenlijk; een jurk maken was gewoon nieuw. En wat zei ik ook alweer over lostornen van geweven stoffen? Juist…  Dus om mijn stofstress wat te verminderen, maakte ik voor de eerste keer een toile met baalkatoen. De rok in katoen heb ik niet afgemaakt, maar het bovenste gedeelte inrijgen, de mouwen inzetten, je plooi- en figuurnaden overtekenen, daarna aanpassen (en uit miserie weer naar je eerste ontwerp terugkeren)… Yep, mijn toile was een goed idee.

Met iets meer zelfvertrouwen ben ik aan het echte werk begonnen. Het moeilijkste was de figuurnaden van je top mooi laten overlopen in de nepen van de rok. En zorgen dat je niet teveel moet lostornen… want dat was niet te doen.

Ik kreeg wel de goede raad altijd uit te kijken met ringen, want blijven haken achter de stof is een groot risico.  Maar ik ben zo trots op het resultaat.

Mijn Meganjurkje… om zoveel redenen, een megasucces.

Tot schrijfs,

Margot