Soms moet je een naaioplossing zoeken voor speciale problemen waar geen standaardoplossing voor bestaat. Mijn huis dateert uit 1928 en bevat tal van originele elementen, waaronder een mooie antieke voordeur met een koperen brievenbusgleuf. Dat betekent dat de postbode veel plaats heeft om brieven, kranten en pakjes ons huis in te sturen. Dat betekent echter ook dat de post aan de andere kant ongeveer een duik van een meter maakt richting gangpad. Voor brieven en kranten vormt dit niet echt een probleem. Pakjes, en zeker deze die iets breekbaars bevatten, overleven deze val echter niet zonder scheuren, deuken of breuken.

Om hieraan te verhelpen had de vorige eigenares een genieuze oplossing bedacht: de hangende postzak. Na vijftien jaar intensief gebruik was dit metaalgroene exemplaar echter helemaal versleten en dus aan vervanging toe. De gang had ondertussen ook geen groene kleur meer, dus ik wou liever een iets minder opvallende stof.

Lang geleden kocht ik in de Zeeman een donkerpaars tafelzeil dat eindelijk een juiste bestemming zou vinden aan mijn deur. Ik bestudeerde eerst de constructie, alvorens de originele zak helemaal uit elkaar te halen, en schetste de verschillende stappen. Daarna nam ik de maten van de vorige postzak over, en bestudeerde ik de manier waarop de postzak in elkaar was gestoken. De laatste stap was alles in elkaar te zetten en de constructie terug op zijn plaats te krijgen. Ik ontdekte dat de originele stof iets rekbaarder was, en moest dus nog een paar kunstingrepen doen om alles op zijn plaats te krijgen.

Geef toe, het resultaat mag er wezen. De post en pakjes moeten geen duik nemen, maar vallen nu veilig in de nieuwe postzak! En mijn schets? Die ging naar de buurvrouw, samen met de oude postzak, zodat ook zij van hetzelfde postduikprobleem verlost zou geraken. Veel succes, buurvrouw!

Ook al zo’n vreemde naaiprojecten gemaakt? Laat het mij gerust weten!

Tot schrijfs,
Tatiana