In 2019 -het lijkt een eeuwigheid geleden- maakten gastblogster An en ik tijdens een workshop bij Katrienette onze eerste Marichel Hobo van RLR Creations. Eind vorig jaar volgde mijn tweede exemplaar, eentje dat ik zo mogelijk nog mooier vond dan mijn eerste. Na een zwarte en een bruine vond ik echter dat er nog ruimte was voor een derde. Vriend en vijand weten meteen voor welke kleur ik deze keer ging…

Ja hoor, aangezien een groot deel van mijn garderobe blauwtinten bevat, kon een bijpassend exemplaar niet ontbreken. Alle stoffen en fournituren kocht ik bij een van mijn favoriete shops. Omdat de winkel nogal ver uit de buurt is en je online niet altijd exact kan zien of kleuren bij elkaar passen, vroeg ik Mieke, eigenares van Kbas, om assistentie. Toen het pakketje een paar dagen later arriveerde, paste alles wondermooi bij elkaar. Wat een service van Mieke (en haar team)!

Toch bleef het stapeltje moois weer een tijdje liggen, aangezien mij to sew lijst elke keer langer werd en de tas opschoof naar beneden. Zo passeerden er enkele maanden voor ik ermee aan de slag ging. Zo’n tas maken is best wel tijdrovend en soms kies ik liever voor een snel-klaar projectje. Maar dat is enkel omdat ik telkens weer vergeet hoe hard ik geniet van elke minuut dat ik de tas zie groeien.

Omdat ik bij mijn zwarte exemplaar merkte dat de randjes van het kunstleer, mooi verstopt onder de paspel, na een tijdje toch wat begonnen te rafelen, behandelde ik deze keer de rand met rafelstop van Prym. Het product lijkt een beetje op lijm en zorgt ervoor dat draadjes en rafels geen kant meer op kunnen. Bovendien is het kleurloos, dus eens droog merk je er niets meer van. Best een prijzig flesje, maar elke cent waard!

Echt waar, ik hou van elk detail van deze tas. Van het prachtige donkerblauwe kunstleer (enkel op bestelling bij Kbas), de neplederen paspel en de rits-op-rol tot de jeansblauwe voering. Ik hou ervan hoe het geheel meer is dan de som van de delen. Hoe aparte componenten op het eerste gezicht niet perfect samen horen, maar samensmelten van zodra ze aan elkaar gestikt zijn…

De Marichel Hobo daagt je uit om aan de slag te gaan met leuke technieken en tal van extraatjes die de tas een professionele look geven. Bekijk ze maar eens goed en zie rivetten, mooie zilveren riemeindes, taspootjes, zeilringen en een zelfgemaakte tassel. Heerlijk toch? Dit is een tas waar ik uren naar kan kijken…

Misschien schrikt het Engelstalige patroon je wel af? Daar zijn verschillende oplossingen voor. Je kan er gewoon voor gaan en stap voor stap lezen, vertalen en uitzoeken hoe het moet. Je zal jezelf verbazen hoe ver je komt als je gewoon de moed verzamelt om te kijken waar je uitkomt. Is je Engels niet goed genoeg? De naaitermen vertalen kan je met het handige boekje van Katrienette, een ideaal naslagwerk vol vertalingen en uitleg. Of je trekt je stoute schoenen aan en volgt net als wij een workshop bij Katrienette. Zo’n dagje is altijd superleuk en aan het einde ga je, moe maar fier als een gieter, met je zelfgemaakte tas naar huis.

Toen ik de stoffen op een stapeltje zag liggen, was ik een beetje bang dat dit een saaie, dagelijkse versie zou worden… Maar niets is minder waar. Als ik ze bekijk, zie ik een stijlvol en chique exemplaar. Zie jij dat ook?

Omdat ik ontzettend fier ben op mijn tassen, heb ik dit exemplaar opnieuw afgewerkt met een ‘handmade’ plaatje. Soms zou ik het van de daken schreeuwen: “Heb je mijn zelfgemaakte handtas gezien”?

Toen we vorige week de Jenny jurk van DesignerStitch gingen shooten, haalde ik ook mijn Marichel Hobo boven, want die past toevallig supergoed bij de jurk. Je krijgt er dus een paar actiefoto’s bovenop!

Herken jij dat gevoel, dat je zo fier bent op je creaties dat je het wel aan iedereen zou vertellen?

Tot snel,
Lieve