Steeds vaker wil ik iets zelfgemaakts cadeau doen, of een geschenk toch minstens personaliseren door er iets aan toe te voegen van eigen hand. Met kerst liep ik voor het eerst tegen de vraag op: wat maak je voor een man? Ik maakte een mooie mannelijke tas die toch niet ideaal bleek te zijn, en koos daarna voor een toiletzak, die in goede aarde viel.
Vrienden gaven een feestjeen we wilden niet met lege handen aankomen. Gezien de goede smaak van de man des huizes, een heuse kenner op vlak van wijnen en champagne, trokken we naar de wijnhandel voor een cadeautje. Je kan niets mis doen met een goede fles bubbels, toch?
Maar Lieve zou Lieve niet zijn… als ze het niet last-minute in haar hoofd kreeg dat ze een cadeautje zoveel liever geeft als het in stijl verpakt is. Lees: in een zelfgemaakte verpakking, wat dacht je? Ik vond op Pinterest het ideale patroontje en dook mijn stoffendoos in.
Een stukje stof van de toiletzak matchte perfect met de Ikea stof die ik gebruikte voor een tas. Enkel voor de onderkant van de geschenkverpakking moest ik een beetje zoeken. Een tijdje geleden bestelde ik drie stukjes kurkleer in Portugal, maar tot nu toe durfde ik er nog niet in te knippen. Tijd dat ik mijn stoute schoenen aantrok en ermee aan de slag ging.
De rest is geschiedenis. In geen tijd zat de flesverpakking in elkaar en het kurkleer verwerkte heel makkelijk. Het formaat bleek iets geschikter voor een rechte fles wijn dan voor champagne-met-een-dikke-buik, maar met wat wringen paste het jasje perfect.
Wat denk je, dit maakt het cadeautje toch af, niet?
Tot snel,
Lieve
Ik moet eerlijk toegeven dat kijken naar die mooie dingen zonder er zelf bij betrokken te zijn helemaal niet hetzelfde is. Niet alleen word ik stilaan bezorgd, dat ik na zes maanden de voorkant van een naaimachine niet meer ga onderscheiden van de achterkant, terwijl ons olijke trio met reuzensprongen vooruit is gegaan. Maar zelf niet betrokken zijn bij de plannen van de girls, niet meer bespreken via telefoon of chat welk stofje het beste zou passen, niet even via Messenger kunnen vloeken omdat je weer verkeerd gestikt hebt, of glimmend van trots je afgewerkte stuk kunnen tonen… het begint na twee maanden te knagen.
Met de blocnote van An zit ik gewoon élke vergadering te stoeffen. Mijn collega’s waren ook vol bewondering voor mijn nieuwste attributen. De kans dat er bijkomende bestellingen jullie kant uitkomen, dames, is dus erg groot.
kleiner reismodelletje. Geen probleem, ons Lieve zag het helemaal zitten, en na een gezamenlijk bezoekje aan Mertens Mercerie, was ik er klaar voor.
moest trekken aan de stof, om alles mooi te laten aansluiten. Het fotokatoen rekte haast niet, dus daar moest ik af en toe heel creatief zijn om het op te lossen. Ik stikte rij per rij, op een centimeter van de rand, aan elkaar. Van zodra twee rijen klaar waren, streek ik de randen open, en stikte ik de rijen aan elkaar. Zo groeide de plaid gestaag.
Tot snel,
Girls in Uniform 