Als Girl in Uniform, hebben we het allemaal al eens gehoord: gij moet een sterke zijn! Alsof het kostuum dat je draagt je spiermassa, moed en doorzettingsvermogen bepaalt…  Ik ken veel sterke vrouwen die steeds doorbijten, nooit opgeven, bij tegenslag recht krabbelen en doorgaan waar ze net gevallen zijn.  Sommigen dragen een uniform, sommigen niet….

De tentoonstelling Wonder Women: Sterke vrouwen in de mode in het Modemuseum in Hasselt, was er eentje die al lang op onze agenda stond, maar steeds werd uitgesteld. Nog net op de valreep vonden Lieve en ik een gaatje om er samen heen te trekken…

Sterke vrouwen hebben in mode een veel grotere impact gehad als je zou denken. Waar in den beginne mannen kleermaker werden en vooral mannenkostuums en dure japonnen maakten, mochten vrouwen zich enkel naaister noemen en eenvoudige japonnen en kinderkledij aanbieden. Op het moment dat de Franse naaisters zich echter verenigden in een gilde dwongen ze af dat enkel zij vrouwenkleding mochten maken.

 Toen vrouwen zich plots ook bezighielden met het ontwerpen van vrouwenkledij, werd dat in sommige kringen hoofdschuddend onthaald. Een vrouw die voor een vrouw ging ontwerpen, stel je voor. Ze zou het comfort van de kledij weleens op de eerste plaats durven zetten en niet weten hoe je met je ontwerp de mannen moet aantrekken. Want daar dient mode toch voor! Juist…

Voor ons, vrouwen van de 21ste eeuw, is het inderdaad lang geleden dat we letterlijk van het keurslijf werden bevrijd, een onding dat vrouwen jarenlang pijnigde en zorgde voor botmisvormingen en broze ruggen.

 Ontwerpers zoals Jeanne Paquin waren de pioniers, maar later voegden ontwerpsters zoals Jenny Sacerdote en Coco Chanel zich bij de groep die vrouwen letterlijk de broek lieten dragen, die zwart als modekleur introduceerden en die comfort even belangrijk vonden als er modieus uitzien.

De bevrijding van vrouwen ging later verder met de introductie van de minirok en het gebruiken van meer futuristische vormen of vreemde materialen in kledij. Soms ging het wat te ver om de kleren echt te dragen, maar het was wel leuk om te zien.

Mode gaf de vrouw niet alleen meer autonomie, maar werd ook een statement. In de jaren ‘80 stal Katherine Hamnett de show tijdens een bezoek aan Margaret Thatcher. Ze droeg een T-shirt met protestslogan tegen Thatcher’s beslissing om Amerikaanse raketten op Britse grond toe te laten. De Dolle Mina’s in Nederland verbrandden hun beha’s om meer vrouwenrechten te eisen. Vivienne Westwood gebruikt punkmode om haar engagement de wereld in te schreeuwen en we kennen allemaal de pussy hat die weinig modieus is maar wereldwijd gedragen wordt.

We vinden het normaal onszelf te mogen uitdrukken met mode. Vrouwen zoals Chanel, Paquin en Mary Quant hebben hiervoor gezorgd. Aan die dames een welgemeende ‘dank u’ voor hun strijd waarvan wij vandaag nog steeds de vruchten plukken.

En ook al staan wij niet op de barricades met brandend ondergoed of zijn wij geen dure ontwerpers, elke girl die haar vrees overwint door een technisch moeilijk stuk te maken, die uit haar comfortzone stapt door toch eens een ander kleurtje te proberen, het patroon aanpast en er een leuk detail aan toevoegt of anderen aanmoedigt tijdens hun gevecht met de naaimachine… is een ode aan die vrouwelijke pioniers.

Dus dames, laten we genieten van onze onafhankelijkheid. Durf te dragen en durf te maken. We zijn allemaal sterke vrouwen, we laten het alleen niet voldoende zien.

Tot schrijfs,
Margot