In de paasvakantie volgde mijn jongste miniman een klimkamp bij Bleau. Modegevoelig als hij is, wou hij na 1 dag al een pofzakje. Ik had eerlijk gezegd geen idee wat een pofzakje was, maar mijn speurtocht op het wereldwijde web leverde gelukkig snel het antwoord. Een pofzakje is het heuptasje waarin klimmers hun magnesiumpoeder meenemen om hun handen droog te houden tijdens het klimmen.
Aangezien het klimkamp slecht 1 week duurde en ik geen idee had of dit een bevlieging was, besloot ik overnacht zelf een pofzakje te maken uit gerecycleerde materialen. Ik speurde pinterest af en vond deze supertutorial gemaakt uit de bovenkant van een oude jeansbroek http://www.instructables.com/id/Make-a- Chalk-Bag.
Mijn naaimachine weigerde echter dienst om door meerdere lagen jeans te naaien, dus ik koos ervoor om de onderkant van de pijpen te gebruiken. De voering maakte ik van een stuk hoeslaken in fleecestof. Aan de binnenkant van de voering kwam een lusje om het sluittouw te begeleiden. Vervolgens maakte ik een opening in de jeansstof om het touw naar buiten te begeleiden. Een C-sluiting maakte het geheel af. Ik recupereerde het touw en de C-sluiting uit een oude kinderjas. Als kers op de taart volgde nog een felroze lus in nylon, vroeger de draagriem van een reiszakje van reisbureau Bosporus.
Mister V. ontdekte ’s morgens mijn maaksel, mét magnesiumbol, en showde het trots als een pauw aan de begeleiding. De trots was echter van korte duur: na amper een half uurtje klimmen was het pofzakje veranderd in een plofzakje. Moeder was vergeten dat nylon uitrafelt en tussen de stiksels wegglipt….
Gelukkig had ik nog een stuk draagriem over. Deze schroeide ik deze keer goed dicht alvorens op te naaien en ja hoor, hij doorstond moeiteloos de test. Beter nog, mijn oudste miniman neemt hem deze vakantie ook mee op klimkamp, dus het was zeker geen verloren moeite!
Ook ooit zo’n gekke vraag gekregen of een gek project gemaakt? Laat het mijn weten!
Tot schrijfs,
Tatiana
oit eens gebruikte om een andere tas te maken. Aangezien ik geen hele lange stukken uit de vest kon knippen, koos ik voor een riem in tassenband.
jn vlugger gemaakt. Mijn decouvietje is mijn grootste vijand, maar ook mijn beste vriend. Ik heb mij erbij neergelegd, dat fouten maken en herstellen nu eenmaal bij het naaien hoort. Tot mijn grootste verbazing blijk ik over een soort engelengeduld te beschikken, waardoor ik dan wel zuchtend aan het herstelwerk begin, maar het toch meestal tot een goed einde breng. Heel af en toe trek ik eens een gaatje in de stof, maar meestal is dat soort schade beperkt.
Ik moet eerlijk toegeven dat kijken naar die mooie dingen zonder er zelf bij betrokken te zijn helemaal niet hetzelfde is. Niet alleen word ik stilaan bezorgd, dat ik na zes maanden de voorkant van een naaimachine niet meer ga onderscheiden van de achterkant, terwijl ons olijke trio met reuzensprongen vooruit is gegaan. Maar zelf niet betrokken zijn bij de plannen van de girls, niet meer bespreken via telefoon of chat welk stofje het beste zou passen, niet even via Messenger kunnen vloeken omdat je weer verkeerd gestikt hebt, of glimmend van trots je afgewerkte stuk kunnen tonen… het begint na twee maanden te knagen.
Met de blocnote van An zit ik gewoon élke vergadering te stoeffen. Mijn collega’s waren ook vol bewondering voor mijn nieuwste attributen. De kans dat er bijkomende bestellingen jullie kant uitkomen, dames, is dus erg groot.
n traantjes in de ogen (jawel!), want vijftig kakelende vrouwen en minstens evenveel ratelende machines in één grote ruimte, dat leek mij toch een beetje te veel van het goede. Maar de combinatie van de prachtige locatie in het groen, en de toffe bende madammen, zorgden voor een aangenaam en ontspannend weekendje.
Girls in Uniform 