Toen ik de tweede editie van Fibre Mood in mijn handen kreeg, viel mijn oog meteen op de Kamille-jurk. Eindelijk een jurk die aan al mijn wensen voldeed! Zalige snit die de rondingen op de juiste plaatsen accentueert en de andere verdoezelt. Het stofje vond ik al snel bij Toverstof: een mooie petrolkleurige fluweel. Niet geheel toevallig maakte ik mijn Blanche tijdens de workshop van Katrienette ook in een petrolkleurig stofje, ik had toen al een soort ‘stof-pairing’ in mijn hoofd.
Altijd leuk als de Girls afspreken. Naaien voor een goed doel, een stoffenuitstapje… als het maar met naaien te maken heeft en gezellig wordt. Voor ons laatste uitje besloten we onze eerste stappen te zetten in het tassen maken. Nu ja, eerste stappen… ik had al eens een etui gemaakt en testte de Stinger mee uit. En Lieve… Lieve maakte al genoeg tassen om een eigen boetiek te beginnen. Maar An en Tatiana waren onbekend in tassenland. Een Katrienette’s workshop Blanche, een schattige barrel bag met (kurk)lederen details, zou daar verandering in brengen.
De Blanche is een populair model van Swoon. De workshop duurt een hele dag en vraagt wel wat voorbereiding. We kregen op voorhand het patroon en de tutorial om ons huiswerk te doen. We trokken dus met onze voorbereide lapjes naar Oost-Vlaanderen, waar Katrien, de koningin van kurkleer, rivetten en verstevigingen, ons door alle stappen zou loodsen.
Ik heb de eer om de laatste blogpost van dit jaar in te vullen en daarom wil ik graag een ode brengen aan mijn lieve naaigenootjes en hun fantastische creaties! De girls in uniform werken ondertussen al een poosje samen aan deze blog, dus ik dacht dat het toch tijd was voor een klein symbolisch cadeautje….
Ik maakte voor mijn mede-blogsters het An-tasje met stofjes die een persoonlijk verhaal vertellen. De buitenstof van Lieve’s tasje was het eerste stofje dat ik verwerkte tijdens de naaicursus bij BOHO-atelier. Het was tijdens deze cursus dat ik Lieve ontmoette en versteld stond van de creaties die ze daar toen al uit haar vingers toverde. Op de blog zie je ook telkens weer hoe Lieve met smaak en aandacht voor detail de mooiste stoffen tot leven brengt in een kledingstuk. Ze waagde zich dit jaar zelfs aan haar eigen tassenpatroon (de Stinger) in samenwerking met haar man Michael en het was meteen een schot in de roos!
De buitenstof van Margot’s tasje komt uit Mali en werd persoonlijk door Margot uitgekozen als cadeautje voor ons. Margot moest toen ettelijke maanden haar trouwe naaimachine missen tijdens haar missie maar smeet zich nadien met haar gebruikelijk enthousiasme op nieuwe naaiprojecten. Margot heeft een voorliefde voor tartan en geometrische prints waardoor ze telkens de uitdaging met zichzelf en de stof aangaat om de prints mooi te laten aansluiten. En ja hoor, ze mag zich terecht de koningin van de tartan noemen! De tasjes kregen elkaars buitenstof als binnenstof en zo maakte ik de link tussen ons drietjes.
De girls zijn dan wel powerwomen in een uniform, we willen er ook goed uitzien (al dan niet in zelfgemaakte creaties😉). Daarom heb ik in elk tasje ook een extraatje gestoken in de vorm van een lippenstift. A naais – lippenstift, eentje waar geen kleurtje dan wel naainaalden uitkomen en die dankzij het ingenieuze draaisysteem en magnetische onderkant de naalden netjes samenhoudt. Ik ontdekte het toevallig in de Singershop in Gent en was meteen verkocht. Nu hopen dat de girls deze gadget nog niet in hun eigen naaidoos hebben zitten!
Bij deze toast ik op het nieuwe jaar, op onze vriendschap en op heel veel mooie creaties in 2019! Bedankt ook aan alle sewista’s die ons dagelijks blijven inspireren met hun prachtige naaisels, dat 2019 jullie veel nieuwe plannen en toffe creaties mag brengen. We kijken er alvast naar uit!
Tot schrijfs!
Tatiana
Enkele maanden geleden schreef ik hier over mijn koudwatervrees voor nieuwe naaimachines met een belofte om na 15 november toch de grote stap te zetten. Ja, de eerste horde is genomen. Na enkele jaren eenzame opsluiting in de kast, verscholen achter een hoop stoffen, heeft mijn overlock het daglicht gezien. En warempel, de eerste inrijgpoging lukte ook meteen! Ik ontdekte dat ik mijn pedaal ook perfect kon bedienen met mijn linkervoet, terwijl mijn rechtervoet rustig op het krukje bleef liggen om te revalideren na mijn voorvoetcorrectie. Het werd dus tijd om die nieuwe machine eens goed te testen.
Wie mij een beetje kent, weet dat ik een grote passie heb voor boeken. Sinds ik met naaien begon, is mijn collectie boeken uitgebreid met naaiboeken maar ook boeken over kostuumgeschiedenis, mode, stoffen… Van mijn broer kreeg ik voor mijn verjaardag een geweldig boek cadeau: ‘Fashion Victims: the dangers of dress Past en Present’. Een boek over kledij en haar gevaren, van ontvlambare stoffen, niet-aangepaste vormen, toxische hoedenmakerij tot gevaarlijke kleurstoffen. Over die kleurstoffen wil ik het vandaag graag hebben. Wij zijn het gewend kledij in felle kleuren te dragen en deze dan nog eens elk seizoen in te ruilen voor andere kleuren. Maar ooit wat het anders…
Felle kleuren waren een voorrecht van de rijke klasse die de middelen had om het dure verfproces te betalen en hun kledij te behoeden voor het klimaat, het vuil en het afdragen. De lagere klassen droegen kledij die ofwel niet, ofwel met natuurlijke grondstoffen was gekleurd. Uienschillen, rode bieten, rode kool, bosbessen, spinazie, goudsbloem… vormden de basis van een aantal vale kleuren, nu vaak liefelijk pastelkleuren geheten. Met de industriële revolutie en de opkomst van de synthetische verfstoffen werd gekleurde kleding veel toegankelijke voor de midden- en lagere klassen, echter niet zonder gevaar.
Zo werd felgroen een echte trend in het Victoriaanse tijdperk ( 19e eeuw) dankzij de toevoeging van arsenicum aan de bestaande groene verven. Dames waren dol op de felgroene gewaden en wilden er ook graag een groene hoofdtooi bij waarvan de blaadjes met de hand geverfd waren om nog levendiger over te komen. De dood van een ontwerpster van dergelijke hoofdtooien in Londen in 1861 bracht de gevaren van de felgroene verfstof aan het licht. Sommige hoofdtooien bevatten een dosis om 20 personen mee te vergiftigen, bij de felgroene gewaden was het zelfs een veelvoud. Het duurde echter nog een hele tijd voor de verfstof helemaal verboden werd. En tot op vandaag leeft de mythe van het giftige groen voort. Zo zal je bij het modehuis Chanel bijna geen groen vinden. Coco Chanel, geboren eind 19e eeuw, kende de verhalen en gebruikte o.a. uit bijgeloof geen groen. De mythe werd door haar opvolgers grotendeels in stand gehouden.
De eerste synthetische kleurstof op basis van alinine was mauveïne, een paarse kleurstof die per toeval ontdekt werd door een student die kinine probeerde te maken. Tot dan was paars de moeilijkste en duurste natuurlijke kleur en daarom ook voornamelijk enkel betaalbaar voor de happy few aan de koninklijke hoven. In de loop van de 19e eeuw werden ook andere synthetische kleurstoffen zoals magenta (rood), fuchsia, paars-roze en blauw ontwikkeld. De verfstoffen werden levendig gemaakt door de toevoeging van arseenzuren of kwiknitraat die soms niet uit het eindproduct werden gewassen. De gevaarlijke producten kwamen zo allereerst in contact met de huid van de ververs en veroorzaakten de meest vreselijke huidziektes. Bij de dragers waren, in tegenstelling van wat wij zouden denken, vooral de kinderen en mannen de slachtoffers van de synthetische kleurstoffen. Door hun actief leven kwam hun zweet sneller in contact met de gekleurde stoffen. Bovendien was rood een populair kleur voor de sokken en hemden van mannen in de werkende klasse.
Ook vandaag nog geldt de regel dat je beter je kleren eerst wast na aankoop alvorens deze aan te trekken. De kleren die we bij ons in de meeste grote ketens aantreffen zijn behandeld met een geurloos gas om beschimmeling en verkreuking tegen te gaan. Ze worden bovendien gemaakt in landen waar de regelgeving rond het gebruik van chemische stoffen in de textielindustrie niet zo gereglementeerd is als bij ons en kunnen dus nog sporen van chemische producten bevatten.
Maar natuurlijk is het nog beter een mooie (gewassen stof) zelf te verwerken tot een kledingstuk. Geen chemische producten en een resultaat om trots op te zijn!
Tot blogs,
Tatiana
Ik heb angst… angst voor nieuwe naaimachines. Ik geloof niet dat daar al een wetenschappelijk of geleerd klinkend woord voor is uitgevonden maar de angst is reëel. Zo reëel dat nieuwe machines soms tot twee jaar, je leest het goed, in de kast verstopt zitten achter een lading stoffen, zodat ik hun bestaan dreig te vergeten.
Het begon allemaal met mijn eerste Singer. Ik kocht een simpel basismodel een jaar voor ik op naaicursus ging omdat ik dacht dat we, eenmaal ik me aan het naaien zette, hechte maatjes zouden worden. Dat eerste naaien werd echter steeds uitgesteld en pas na enkele lessen bij BOHO durfde ik mijn nieuwe machine uit haar doos te halen. Gelukkig nam ze me het niet kwalijk en werden we uiteindelijk nog dikke vriendinnen. Lees verder “Koudwatervrees”
Vorig jaar beloofde ik mijn jongste miniman plechtig dat ik zijn kleren zou naaien voor zijn lentefeest in juni 2018. Een klein stemmetje in mijn achterhoofd zei me echter zo lang mogelijk te wachten met het debacle van mei 2016 in gedachte. Toen goot het namelijk pijpenstelen op het lentefeest van mijn oudste miniman en moest ik in uiterste nood de dag ervoor nog een lange broek en trui gaan kopen omdat mijnheer bevroor in zijn Theohemdje met korte mouwen.
![20180728_102331[437]](https://i0.wp.com/girlsinuniformblog.com/wp-content/uploads/2021/03/8e163-20180728_102331437.jpg?w=376&h=773&ssl=1 "20180728_102331[437]")
![20180729_094835[784]](https://i0.wp.com/girlsinuniformblog.com/wp-content/uploads/2021/03/7506b-20180729_094835784.jpg?w=376&h=773&ssl=1 "20180729_094835[784]")
In maart verzilverde ik op het Stoffenspektakel te Gent mijn verjaarsdagscadeau van de Girls in Uniform en kocht ik meteen twee meter van een rood/wit stofje. Zo kon ik indien nodig toch nog twee versies van het hemdje maken😊. Mijn uitstelgedrag leek toen nog niet zo dramatisch. Miniman wou bovendien ook een koningsblauwe short, gelukkig lag die stof al in mijn voorraadskast. Het ontbrak mij echter aan een goed patroon en de tijd om er eentje te zoeken. Groot was dus mijn opluchting toen in de ‘La Maison Victor’ editie van mei/juni 2018 het patroon van de Faroshort verscheen.
![20180728_102947[442]](https://i0.wp.com/girlsinuniformblog.com/wp-content/uploads/2021/03/2adee-20180728_102947442.jpg?w=376&h=773&ssl=1 "20180728_102947[442]")
![20180728_102917[443]](https://i0.wp.com/girlsinuniformblog.com/wp-content/uploads/2021/03/9444f-20180728_102917443.jpg?w=376&h=773&ssl=1 "20180728_102917[443]")
Driewerf hoera, het naaien kon beginnen (we waren toen al midden mei 2018… nog twee weken respijt). Ik was echter in mijn enthousiasme vergeten om ook de bijpassende paspel, kamsnaps, broeksknopen, broeksband en garen te kopen. Het naaien werd nog een week uitgesteld. Vanaf dat moment begon het echt te spannen… Een Theo van Zonen 09 met korte mouwen, paspelaccent en kamsnaps werd als eerste uitgevoerd in de nachtelijke uren. Gelukkig voorspelde het weerbericht goed weer, wat me het geklungel van armsplitten in lange mouwen bespaarde. Daarna volgde de Faroshort van LMV in sneltempo, een heerlijk patroontje voor moeders met weinig tijd op zoek naar maximale tevredenheid. Het lukte me om alles net op tijd klaar te krijgen (weliswaar met de nodige wallen onder mijn ogen)! En neen, ook deze keer had ik geen plan B…
![20180603_150800[439]](https://i0.wp.com/girlsinuniformblog.com/wp-content/uploads/2021/03/17331-20180603_150800439.jpg?w=377&h=775&ssl=1 "20180603_150800[439]")
![20180603_152850[440]](https://i0.wp.com/girlsinuniformblog.com/wp-content/uploads/2021/03/7cd6a-20180603_152850440.jpg?w=375&h=775&ssl=1 "20180603_152850[440]")
De goden waren mij blijkbaar gunstig gezind, want op het lentefeest bleef het lekker warm en droog. Miniman was apetrots met zijn nieuwe outfit en besloot om zijn sokken dan ook maar in de twee kleurenvariaties aan te doen (rood en blauw). En ja, bij een feestje op de boerderij hoort een ritje met de tractor en een bezoek aan de stallen, uiteraard in de nieuwe kleren! Hij kan er maar van genoten hebben…
Ook ooit last-minute iets gemaakt voor een feest, deel je verhaal gerust met mij. Ik ben benieuwd hoe jij met die stress omging😊
Liefs,
Tatiana
Mijn jongens werkten dit schooljaar rond het thema ‘samen lezen, samen leren’ op hun school. Verschillende jeugdauteurs brachten een bezoekje aan de klassen en de kinderen leerden ook zelf verhaaltjes schrijven. De leraar van mijn oudste zoon ging nog een stapje verder en knutselde met de kinderen fantasiepoppen van papier-maché om daarna poppenkast te spelen voor de andere klassen.
Zo kwam Jotnar de Trol in mijn leven. Jotnar bestond oorspronkelijk enkel uit een groen hoofd met oranje haar en rode ogen, hij leek zo zielig zonder lijf. Dus ik werd een mama met een missie: Jotnar voorzien van een passende outfit. Er waren wel enkele eisen: een hemd met bloedvlekken en een een broek met broeksriem. Als jongensmoeder behoren poppenkleren niet bepaald tot mijn comfortzone maar dat mocht de pret niet bederven.
Geheel volgens de regels van de recyclage zocht ik wat lapjes stof bijeen: vilt dat nog over was van onze naaiactie in december en een versleten broek van de jongens. Voor het herdersjasje gebruikte ik een lapje stof dat ik over had van een naaiprojectje van een wikkelsjaal. En zo werd na wat gepruts uiteindelijk het trollenkostuum geboren. En Jotnar? Die leek mij oprecht tevreden met zijn nieuw lijf, inclusief een paar groene handen.
Wat ik leerde van dit project? Soms moet je het gewoon proberen, het resultaat is dan des te verassender!
Tot schrijfs,
Tatiana
Sinds enkele weken kom ik niet meer aan naaien toe. Eerst was er mijn hardnekkige en pijnlijke tenniselleboog die roet in het eten strooide en verhinderde dat ik mijn patronen kon tekenen en stoffen kon knippen zonder de nodige pijnscheuten. Sinds vorige week ga ik echter ook door het leven met enkele genaaide en getapte vingers dankzij een kristallen vaas die in mijn handen brak en mijn vingertoppen vlijmscherp fileerde.
Wat moet een naaister dan? Ik laste een naaipauze in voor mijn ledematen maar niet voor mijn oren. Ik ben namelijk een heel grote podcastfan. Een podcast is een audiofragment op internet (soms ook een radioprogramma met verschillende afleveringen). Je kan dit audiofragment downloaden (vb. via Itunes) en dan om het even waar beluisteren. Op de fiets, in de trein, op een wandeling alleen, soms zelf in bed geniet ik van de stemmen die mij eventjes meenemen in een nieuw universum. En ja hoor, er zijn ook naaisters die leuke podcasts maken en mij op hun beurt inspireren met naaitips of kijkje achter gekende naailabels. Je kan het vergelijken met een gezellig theekransje in je naaikamer met vriendinnen die dezelfde passie delen.
Jammer genoeg bestaan er bijna geen Nederlandstalige podcasts over naaien, de meeste zijn in het Engels. Toch heb ik deze gevonden met Sharon Duverger, de oprichtster van zonen 09. Sharon vertelt gepassioneerd over haar avontuur als naaister/onderneemster. Fijn om haar verhaal te horen want ik ben een grote fan van haar patronen!
Bij de Engelstalige podcast zijn er verschillende pareltjes:
Sewing out loud: Mallory Donohue en haar moeder Zede vertellen elke episode kleine verhaaltjes over verschillende naaigerelateerde thema’s en geven daarbij heel veel waardevolle tips zoals vb. welke fouten je echt kan vermijden. Heel verfrissend en nuttig!
Maker style: een hele fijne podcast voor de bloggende en instagrammende naaisters. Rachel spreekt met semi-professionele naaisters hoe je sociale media kan aanwenden om je blog of website bereik te geven en leert je stap voor stap je eigen stijl ontdekken.
Sewing with threads: deze gloednieuwe podcast hoort bij het internationaal erg populaire blad Threads. Heel handig als je met vragen zit over hoe patronen zich verhouden tot echte vrouwenlichamen en waarom een goede ‘fit’ zo belangrijk is. Misschien een ideetje voor de makers van La Maison Victor?
Modern Sewciety: Stephanie Kendron interviewt creatieve blogsters uit de naai-industrie, met een oog voor de laatste trends. Jammer dat er geen dergelijke podcast bij ons bestaat. Er is zoveel naaitalent in Vlaanderen en Nederland!
Dus geen nood als je eens niet kan naaien met je handen, je kan ook op andere manieren met je hobby bezig zijn!
Volgende maand gaan de Girls in Uniform de sportieve toer op. Benieuwd wat we voor jullie in petto hebben? Blijf ons dan volgen!
Tot schrijfs,
Tatiana
Op een stralende winterdag overtuigde Lieve mij om in een park in mijn buurt te poseren in mijn favoriete rode Harriet-jurk. Ook al was de buitentemperatuur een frisse 3 graden, dankzij haar vakkundige instructies konden we deze leuke fotosessie afronden voor onze vingers en tenen blauw uitsloegen.
Deze Harriet-jurk heeft een lange ontstaansgeschiedenis.
Eind 2016 werd ik instant verliefd op het patroon in LMV: de mooie kraag, de verfijnde stiksels… Ik zocht een mooie roodkleurige jersey bij Toverstof en ging vol goede moed aan de slag tijdens de open ateliers van Boho. Mijn eerste euvel was het aanpassen van het patroon. Driekwart- in plaats van korte mouwen en mijn heupmaat als referentie terwijl mijn bovenmaat een kledingsmaat kleiner is.
De tweede uitdaging was het inzetten van de rits. De stof was zo rekbaar dat ik het twee keer opnieuw moest inzetten. De derde uitdaging was het omzomen met een tweelingnaald… Na twee sessies van drie uur vlijtig naaien stond ik in een veel te ruime, vormloze jurk voor de spiegel. De moed zakte me in de schoenen.
Gelukkig kreeg ik hulp van Katrien bij het inspelden van mijn jurk tot een iets vrouwelijker model. De laatste kaap was het omzomen met een tweelingnaald… Helaas werd die laatste kaap nooit genomen en verdween de Harriet-jurk zowat een volledig jaar in mijn kleerkast.
Tot ik eind vorig jaar naar een feestje moest en uit pure noodzaak deze ‘onafgewerkte’ jurk aandeed. Ik kreeg zoveel positieve reacties dat ik helemaal niet meer dacht aan mijn koudwatervrees voor de tweelingnaald.
De jurk is ondertussen in haar imperfectie al ettelijke keren aan de buitenwereld getoond en komt nu eindelijk na bijna anderhalf jaar, dankzij de overtuigingskracht van Lieve, ook op onze blog.
Hebben jullie ook zo’n favoriet stuk met een lange ontstaansgeschiedenis, laat het mij weten. Het doet deugd te weten dat je niet alleen zit met je naaitwijfels…
Veel liefs en tot schrijfs,
Tatiana
Girls in Uniform 