De zomermaanden vragen om een lekker luchtig slaapsetje, dat gerust een tikkeltje sexy mag zijn. Toen Ann van Designer Stitch testers zocht, twijfelde ik geen seconde. Een setje dat bestaat uit twee patronen: een cami of jurkje (Ashley) en een short of loungebroek (Barbara), waarbij je kan kiezen uit tal van opties, zodat het aan het einde van de rit helemaal jouw ding is. Wie wil dat nu niet?
Lees verder “Getest en goedgekeurd: Barbara en Ashley van Designer Stitch Patterns”
Een kledingstuk hoeft niet ingewikkeld te zijn om leuk te worden. Soms heb ik echt geen zin om ingewikkelde dingen te naaien. Dan ben ik moe, wat ziek of een beetje lui, maar heb ik toch zin om achter mijn naaimachines te kruipen. Tel daarbij een metertje stof hier en daar waar ik niet meteen een doel voor heb en dan zoek ik het allemaal niet te ver.
Toen ik begin dit jaar het supertoffe Isa patroon mocht testen, ging ik aan de slag met een leuke structuurtricot van Babarum. Aangezien de trui uit drie stofjes bestaat, had ik nog een mooi stuk over en besloot ik een bijpassende rok te maken. De Kristy rok van La Maison Victor was de logische keuze. Ik zag het totaalplaatje al helemaal voor me… tot ik de twee stukken samen paste. Nope, dat was het toch niet. Ik ging in mijn stoffendoos op zoek naar een matchende tricot om zo een totaal nieuwe outfit te maken.
Heb jij ook zo van die gekke projectjes in je hoofd die je dolgraag wilt uitvoeren omdat het je gewoon eens leuk lijkt? Ik wel. Een korset maken bijvoorbeeld. Lijkt me zo tof maar ook enorm moeilijk.
Totdat ik een Burda bustierpatroon zag liggen, waarvan de moeilijkheidsgraad leek mee te vallen. Gewoon doen, dacht ik. Ik besefte heel goed dat mijn eerste poging waarschijnlijk een lachertje ging worden, maar volgens mij maakte nog geen enkel vakman of -vrouw bij de eerste poging een meesterstuk. Toch?
Ik besloot wel het meest simpele patroon van bustier met een rits te maken. De bedoeling was dat, als mijn bustiertop wat meeviel, ik het als topje kon dragen op een skinny jeans.
Het patroon op zich is niet zo moeilijk, het zijn maar zes patroondelen. Maar omdat alle stukken zo op elkaar lijken, moest ik toch met stickertjes werken om te kijken welke stukken ik waar aan elkaar moest zetten. Een heel gepuzzel. Bovendien ben ik het niet gewend met Burda patronen te werken en de zestien regels naaibeschrijving vond ik wat beknopt. Ik heb dan maar mijn eigen logica gebruikt.
In zo’n bustier zitten dus baleinen. Omdat ik nog nooit met die dingen gewerkt had, koos ik voor de plastieken versie en haalde ik een paar meter bij Veritas. Je kunt er een stukje afknippen en je stikt er ook makkelijk door zodat-ie mooi blijft zitten. Er bestaan ook baleinen in metaal, maar dat leek me wat veel voor een korsetje. Ik koos baleinen van zes millimeter, maar je vindt ook bredere baleinen voor het stevigere werk.
Het principe van baleinen in een korset is erg simpel. Je gebruikt steeds een naadwaarde van twee centimeter, en met die twee centimeter naai je dan een tunneltje voor je balein, dat je daarna vaststikt op je bustier. Een voering erover, de rits erin en je hebt je bustiertop.
Maar Margot zou Margot niet zijn, mocht dat allemaal van een leien dakje lopen. Eerst en vooral maakte ik het mezelf moeilijk met mijn stofkeuze. Ik hou van tartan, maar ik had beter een effen stofje gekozen zodat ik niet permanent zat te worstelen met mijn stofje om de lijnen mooi te laten doorlopen.
Initieel waren mijn baleinen te lang, maar toen ik ze eruit wilde halen, bleken ze op verschillende plaatsen al vastgestikt aan de stof, wat weer een heleboel getorn en gevloek opleverde.
Een andere les was, dat als je met plastic baleinen werkt, je beter op de uiteinden een stukje plakband kleeft, zodat ze mooi schuiven en nergens blijven vasthaken. Geloof me, het bespaart je veel gevloek. Later zag ik dat men ook baleinentape verkoopt, zodat je plastic al in een stoffen tunneltje zit. Weeral iets geleerd….
Mijn beslissing om enkel met een rits te werken, was wel de goede. Maar toen ik mijn bustier in elkaar zat, merkte ik toch dat mijn taille smaller was dan het bustierpatroon. Ik heb de rits zeven keer erin gedriegd en er weer uitgehaald. En nu ik het zie, zou er nog wat stof uit de taille kunnen.
Voor een eerste bustiertop is dit niet zo slecht. Als ik er nog ringetjes had ingeslagen om het in te rijgen, was het nog iets meer gecentreerd. Maar ik vreesde dat mijn stof zou scheuren. Mijn hoofd stond ook niet echt meer naar metaalbewerking, na mijn baleinenavontuur.
Werkte jij al eens met baleinen. En hoe viel dat mee?
Tot schrijfs,
Margot
“Wat doe je met restjes stof?” Dat is altijd weer de vraag. Meestal belanden de lapjes ergens in mijn restjesbak, mooi gesorteerd per stofsoort. Maar soms vraagt een restje erom meteen terug aan de slag te gaan. Zo ook met die prachtige zilveren stof (nog steeds te koop bij Toverstof, zag ik een tijdje geleden) waar ik een Cobalt sweater mee maakte.
Ook een patroontje kan zo leuk zijn dat je er -nog voor een stuk af is- variaties op ziet. De V-Neck Tank 02/2017 #106A uit Burda Style was er zo eentje. Ik maakte een leuke versie in crèmekleurige zijde en hergebruikte het patroon om mijn restje zilveren tricot op te gebruiken. De stof op zich is al zo speciaal dat ze niet veel tralala nodig heeft. De volants liet ik dus wijselijk achterwege. Ik werkte de hals en armuitsnijdingen af met biais uit dezelfde stof en klaar was kees! Lees verder “Een zomers topje”
Na mijn eerste try-out om een topje te maken had ik de smaak te pakken. Deze keer wou ik eens proberen zonder een patroon te werken.
Ik had nog een asymmetrische top liggen die ik niet meer droeg. In plaats van die gewoon in de vuilnisbak te gooien besloot ik hem als basis te gebruiken. Dus even de schaar in mijn oude sportmaatje gezet, en daar lagen twee stukken oud sportgerief als start van mijn nieuwe sporttenue.
Omdat ik merkte dat er toch een groot verschil was tussen de stevigheid van mijn oude sportkledij en mijn lycra, zocht ik een sterke elastische voeringstof om mijn topje te verstevigen. Maar als lycra al moeilijk te vinden is, is elastische voeringstof die vochtregulerend is al helemaal zeldzaam. Plan B dan: de zijkanten en de schouderbanden verstevigen met twee lagen lycra. Omdat ik nog wat felle kleuren had werd mijn t-shirt meten een stuk vrolijker.
Makkelijk gezegd, iets moeilijker gedaan. Vooral de zijkanten van mijn t-shirt symmetrisch afwerken vond ik niet zo simpel. Het vroeg een paar pogingen en behandelingen met het tornmesje voordat ik tevreden was van de krommingen. Om de schouderbandjes nog een beetje in de verf te zetten en te verstevigen, kwam hier ook nog wat fel oranje-roze lycra aan te pas.
Mijn opengeknipt topje had ook een soort ingebouwde sportbeha, maar ik zag het niet zitten om die helemaal na te maken. Een beleg was wel een goede optie, zodat ik toch iets meer steun heb.
Om te testen of mijn nieuwe top wel running proof was, trok ik met Lieve naar een sportterrein in Gent. Eigenlijk zit mijn vrolijk, asymmetrisch lycra-stuk echt wel goed, zelfs om te gaan lopen.
Een volwaardige opvolger voor mijn opengeknipte topje dat nu zielig in de vuilnisbak ligt.
Tot schrijfs,
Margot
Ik verlang naar de zomer en naar vakantie… dus sloeg ik aan het dagdromen. Vorig jaar reisden we naar Turkije, en ineens besefte ik, dat ik daar foto’s genomen had van een top waar ik nog niets over geschreven heb! Hoog tijd dus, dat ik daar verandering in breng…
Nu ben ik geen specialist in de materie, maar de stof deed mij sterk denken aan Delfts blauw. Toen ik ze in de winkel in mijn handen had, wist ik meteen wat het moest worden: een stijlvolle, chique top. Inge droeg een dergelijk topje, en was zo lief mij het handgetekende patroontje mee te geven. Hoe fijn dat de dames van Mertens Mercerie altijd begrijpen waar ik heen wil…
Het was een simpel patroontje, met enkel voor- en achterpand. De hals en zoom plooide ik twee keer naar binnen en werkte ik af met een tweelingnaald. Ik wilde dat de mouwen soepel vielen, dus werkte ik die enkel af met een overlocksteekje.
Een uurtje werk, et voilà!
Tot snel,
Lieve
Girls in Uniform 